وزارت خارجه ترکیه اعلام کرد در هواپیمای ایرانی‌ای که چهار روز پیش وادار به فرود در فرودگاه دیاربکر شد محموله ای کشف و ضبط شده است که طبق تحریم های سازمان ملل "غیرمجاز" محسوب می شود. به گزارش خبرگزاری رویترز، یک سخنگوی وزارت خارجه ترکیه بدون اشاره به محتوای محموله تنها به ذکر این نکته اشاره کرده است که پس از ضبط محموله، به خدمه اجازه داده شده تا با هواپیمای خود به ایران بازگردند. اما رسانه های ترکیه ای نوشته اند در این هواپیما چندین جعبه حاوی پرتابگر راکت، خمپاره، مهمات و سلاحهای سبک کشف شده است.
شورای امنیت سازمان ملل سرگرم تحقیق درباره تلاش ایران برای خرید دو محموله غیرمجاز از کره شمالی و چین است. خبرگزاری رویترز به نقل از دیپلماتی که نامش را ذکرنکرده، نوشته است که این محموله ها شامل پودر آلومینیوم و فسفر برنز بوده که طبق تحریم های سازمان ملل فروش شان به ایران ممنوع است. نِستور اوسوریو، نماینده کلمبیا در سازمان ملل و رئیس کمیته تحریم های ایران در شورای امنیت، در این باره گفت: "افزایش موارد گزارش شده از نقض تحریم ها مایه نگرانی جدی است."
در حالی که نبرد میان شورشیان و نیروهای وفادار به قذافی در لیبی ادامه ادارد، کشورهای عضو ناتو همچنان نتوانسته‌اند در مورد سپردن عملیات لیبی به این سازمان به توافق روشنی دست یابند؛ در همین حال باراک اوباما نیز در مورد لیبی با انتقادهای داخلی مواجه شده است.در حالی که نبرد میان شورشیان و نیروهای وفادار قذافی در لیبی ادامه ادارد، کشورهای عضو ناتو همچنان نتوانسته‌اند در مورد سپردن فرماندهی عملیات لیبی به توافق روشنی دست یابند. به گزارش رویتز، نیروهای وفادار به معمر قذافی، روز سه‌شنبه به دوشهر در غرب لیبی حمله کردند که در پی آن چندین تن کشته شدند. با تاریک شدن طرابلس، صدای انفجار و پدافند هوایی برای چهارمین روز متوالی در این شهر به گوش می‌رسید. از سوی دیگر ساکنان شهر یرفان در ۱۳۰ کیلومتری جنوب غربی طرابلس و ساکنان مصراته نیز از درگیری‌های نیروهای وفادار به سرهنگ قذافی و شورشیان خبر داده‌اند. در همین حال، معمر قذافی روز سه شنبه با حضور در خرابه های ناشی از بمباران نیروهای ناتو در طرابلس گفت:«ما در کوتاه مدت آنها (مهاجمان) را شکست می دهیم. ما دراز مدت آنها را شکست می دهیم.» به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، تلویزیون دولتی لیبی سخنرانی پنج دقیقه ای معمر قذافی در برابر طرفداران خود در باب العزیزیه در طرابلس را پخش کرده است. در این سخنرانی معمر قذافی از همه ارتش های اسلامی و آزادگان خواسته است تا در نبرد علیه نیروهای خارجی در لیبی به وی بپیوندند. هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا، نیز روز سه‌شنبه در گفت وگو با شبکه «ای بی سی» اعلام کرد: نزدیکان معمر قذافی در جستجوی راهی برای خروج از بحران در این کشور هستند، و با مقامات کشورهای مختلف در این زمینه تماس گرفته اند. وزیر امور خارجه آمریکا می گوید نزدیکان معمر قذافی می پرسند: چه کار باید بکنند و چگونه از وضعیت کنونی خارج شوند و در آینده چه رخ خواهد داد؟ انتقادهای داخلی از اوباما با اینکه باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده، تصریح کرده است که آمریکا طی چند روز آینده هدایت عملیات در لیبی را به کشورهای دیگر واگذار میکند، هنوز اعضای ناتو نتوانسته‌اند به توافق همه‌جانبه‌ای برای هدایت عملیات دست یابند. باراک اوباما، که همزمان با آغاز عملیات در لیبی، به کشورهای آمریکای لاتین سفر کرد، به واشینگتن بازگشته است وهم اینک از سوی شماری از دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان در مورد لیبی با انتقاد روبرو است. جمهوری‌خواهان و دموکرات‌های منتقد در واشینگتن میگویند که چندوچون عملیات لیبی به آنها گفته نشده و برخی دیگر از قانونگذاران آمریکایی از اینکه اوباما مجوز «جنگ» از کنگره را نگرفته، ابراز نارضایی کرده‌اند. اختلاف در اروپا روز سه‌شنبه در اروپا نیز همچنان بر سر اینکه چه کسی هدایت عملیات نیروهای ائتلاف را به دست بگیرد، بحث و گفتوگو در جریان بود. آلن ژوپه، وزیر خارجه فرانسه، پیشنهاد کرد کمیته‌ای متشکل از وزیران خارجه کشورهای ائتلاف تشکیل شود و هدایت عملیات در لیبی را به دست گیرد. آلن ژوپه که کشورش دو سال پیش بار دیگر به بخش نظامی ناتو پیوسته است، تاکید کرد که عملیات لیبی، در وهله اول خواست سازمان ملل است و همه کشورهای مشارکت‌کننده در این عملیات عضو ناتو نیستند؛ گرچه به گفته او در این عملیات باید بتوان از ظرفیت‌های ناتو استفاده کرد. این اظهارات در حالی گفته میشود که ساعاتی بعد، کاخ الیزه بدون ذکر جزییات اعلام کرد، نیکولا سارکوزی و باراک اوباما، بر سر استفاده از «ساختار فرماندهی ناتو برای پشتیبانی نیروهای ائتلاف» به توافقی دست یافته‌اند. ایالات متحده، فرانسه، بریتانیا، قطر و چند کشور اروپایی پس از تصویب قطعنامه ۱۹۷۳ در شورای امنیت برای ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی، در قالب نیروهای ائتلاف عملیات در این کشور را آغاز کردند. با این حال، آلمان، روسیه، چین، هند و برزیل از این قطعنامه حمایت نکردند. آلمان به ماموریت نیروهای خود در مدیترانه پایان داد آلمان روز دوشنبه در اقدامی دیگر مخالفت خود را با عملیات نیروهای ائتلاف نشان داد و به ماموریت دو ناو محافظ این کشور تحت فرماندهی ناتو در مدیترانه پایان داد. وزارت دفاع آلمان همچنین اعلام کرد، به ماموریت نزدیک به ۷۰ نفر از نیروهای آلمانی که در پروازهای شناسایی ناتو در منطقه مدیترانه بوده‌اند، پایان داده شده است. گیدو وستروله، وزیر خارجه آلمان روز سه‌شنبه گفت برلین همچنان به عملیات نیروهای ائتلاف «به دیده تردید» می‌نگرد.
دولت پاکستان روز سه‌شنبه سوزاندن قرآن در کلیسایی در فلوریدای آمریکا را بشدت محکوم کرد. تری جونز، کشیش کلیسایی در شهر گینزویل فلوریدا، روز یکشنبه در کلیسایی کوچک با اعلام اینکه به باور او کتاب قرآن «گناهکار» است، بر سوزاندن نسخه‌ای از قرآن نظارت کرد. به گزارش خبرگزاری فرانسه، آصف علی زرداری، رئیس جمهوری پاکستان، در یک سخنرانی تلویزیونی در واکنش به این اقدام، آن را «یک هتک حرمت عمدی» خواند و گفت: «ما این عمل را به شدیدترین وجه ممکن محکوم می‌کنیم.» تری جونز پیش از این قول داده‌بود که هیچ‌گاه این کار را نخواهد کرد اما روز یکشنبه گفت «سعی کرد تا به مسلمانان جهان فرصتی دهد تا از کتاب خود دفاع کنند» اما پاسخی در این مورد دریافت نکرد.
محمد خزائی، نماینده ایران در سازمان ملل متحد اعلام کرد که جمهوری اسلامی تصمیم گرفته‌است تا مراسم ویژه نوروزی ایرانیان که قرار بود روز شنبه در مجمع عمومی سازمان ملل برگزار شود را لغو کند.محمد خزائی، نماینده ایران در سازمان ملل متحد اعلام کرد که جمهوری اسلامی تصمیم گرفته‌است تا مراسم ویژه نوروزی ایرانیان که قرار بود روز شنبه در مجمع عمومی سازمان ملل متحد برگزار شود، را لغو کند. وی دلیل این تصمیم را «ابراز همدردی با مردم مسلمان برخی کشورهای منطقه که توسط حاکمان دیکتاتور آنها و یا نیروی خارجی کشته شده‌اند» عنوان کرد. به گزارش خبرگزاری مهر، محمد خزائی افزود: «فقط مراسم رسمی سازمان ملل متحد که در اجرای قطعنامه این سازمان و از مدت‌ها قبل با تلاش و محوریت نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد برنامه‌ریزی و اعلام شده‌است برگزار خواهد شد.» مجمع عمومی سازمان ملل در هجدهم فوریه سال ۲۰۱۰ با تصویب قطعنامه‌ای، نوروز را با عنوان جشنی با ریشه ایرانی در تقویم مناسبت‌های سازمان ملل متحد ثبت کرد و روز یکم فروردین هر سال (۲۱ مارس) را به نام روز بین‌المللی نوروز نام‌گذاری کرد. پس از برگزاری نخستین دوره جشن نوروز در هفتم فروردین ۱۳۸۹ در تهران، قرار بود دور دوم این مراسم، فروردین‌ماه امسال با حضور سران، رئیسان جمهور و نمایندگان کشورهای مختلف به طور کامل در شیراز برگزار شود که به دنبال اعتراض‌های اصول‌گرایان برگزاری بیشتر برنامه‌های آن به تهران منتقل شد. گزارش رسانه‌های ایران حاکی است که برای برگزاری جشن جهانی نوروز تبلیغات شهری و رسانه‌ای گسترده‌ای صورت گرفته و قرار است که «گروه‌های موسیقی از ۳۰ استان و ۲۰۰ موسیقیدان از سراسر کشور» در این جشن شرکت کنند. اما اعتراضات اصول‌گرایان در ایران به این مراسم همچنان ادامه دارد و در تازه ترین واکنش‌ها، «جامعه روحانیت مبارز» شیراز، در نامه‌ای به محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهور اسلامی، برگزاری جشن جهانی نوروز را «باعث نگرانی روحانیت متعهد، خانواده‌های شهدا و مؤمنان و دلسردی نیروهای حزب‌الله» دانسته و خواستار لغو این برنامه شده‌است. همچنین، تشکیلاتی با عنوان «اتحادیه بین المللی امت واحده» در بیانیه‌ای که خبرگزاری فارس آن را منتشر کرده‌است، از مقامهای جمهوری اسلامی خواسته تا به حرمت آنچه که «خون‌های ریخته شده در مصر، لیبی، یمن و بحرین» خوانده‌است «هرچه سریعتر» نسبت به لغو برگزاری این مراسم اقدام کنند. از سوی دیگر روز یازدهم اسفند، احمد توکلی نماینده اصول‌گرای مجلس ایران نیز با نگارش نامه سرگشاده‌ای، از آنچه «اصرار به حرفهای ملی‌گرایانه و فراموش کردن وصیت‌نامه شهدا» خوانده، از رئیس جمهور ایران، انتقاد کرده‌است. احمد توکلی با مروری بر چند سخنرانی اخیر رئیس جمهوری اسلامی، از او خواسته که دلیل اصلی «تاکید زیاد بر ایرانی‌گرایی» را بیان کند. همزمان با بالا گرفتن انتقادات اصول‌گرایان نسبت به برگزاری جشن جهانی نوروز، وبسایت این جشن زیر نظر اسفندیار رحیم مشایی، رئیس دفتر محمود احمدی نژاد، کار خود را آغاز کرده‌است. اسفندیار رحیم مشایی که اصول‌گرایان از وی به عنوان مبلغ «مکتب ایرانی در مقابل مکتب اسلام» یاد می‌کنند و در سالهای اخیر از چهره‌های جنجالی دولت‌های نهم و دهم بوده‌است، ریاست جشن جهانی نوروز را بر عهده دارد. برگزاری جشن جهانی نوروز پیش از این نیز با مخالفت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی روبرو شده بود و یدالله جوانی، رئیس اداره سیاسی این نیروی نظامی، گفته بود: «با توجه به شرایط اخیر منطقه و خیزش ملت‌های اسلامی و کشتار بی‌رحمانه ملت بحرین و دیگر کشورهای خاورمیانه، لازم است تجدید نظر جدی در برگزاری جشن جهانی نوروز صورت بگیرد.» سال گذشته کشورهای تاجیکستان، عراق، افغانستان و ترکمنستان در این جشن که در سعدآباد تهران برگزار شد، حضور داشتند. امسال نیز از کشورهایی نظیر ترکیه، ترکمنستان، آذربایجان، تاجیکستان، افغانستان، قزاقستان، قرقیزستان، آلبانی و عراق برای شرکت در این مراسم دعوت به عمل آمده و قرار است که حدود ۲۰ کشور در این جشن شرکت کنند.
علی کروبی یکی از پسران مهدی کروبی میگوید، شبانگاه یکشنبه، ساعتی پیش از تحویل سال نو، با پدرومادرش دیدار کرده است. به گزارش سحام نیوز وابسته به حزب اعتماد ملی، علی کروبی در پیامی کوتاه اعلام کرد که در این دیدار مسوولین امنیتی نیز حضور داشته اند. علی کروبی که اوایل اسفند ماه بازداشت شده بود روز 26 اسفند با سپردن وثیقه صدمیلیون تومانی از زندان آزاد شد. وی در نوشته خود از صرف شام با پدرومادرش خبر داده و گفته است که مهدی و فاطمه کروبی در سلامت کامل بسر می برند. چهارشنبه گذشته محمدتقی کروبی، فرزند دیگر آقای کروبی پس از 38 روز از بازداشت خانگی پدرومادرش، توانست با آنها دیدار کند. پس از دعوت دو رهبر مخالفان ایران برای راهپیمایی در روز 25 بهمن، مهدی کروبی و میرحسین موسوی همراه همسرانشان در حصر خانگی قرار گرفتند و هرگونه تماس و ارتباط با آنها قطع شد.
محمد خزاعی نماینده ایران در سازمان ملل اعلام داشت، جشن نوروزی که قرار بود روز شنبه از سوی جمهوری اسلامی در این نهاد بین المللی برگزار شود، لغو شده است. به گزارش خبرگزاری ایلنا، وی علت لغو این مراسم را، ابراز همدردی با کشته شدگان مسلمان ِ برخی کشورهای منطقه توسط حاکمان دیکتاتور آنها اعلام کرد. شنبه گذشته قرار بود اسفندیار رحیم مشایی رییس دفتر محمود احمدی نژاد برای شرکت در این مراسم نوروزی به نیویورک برود اما به علت مخالفت برخی از مقامها، سفر وی لغو شد. محمد خزاعی تاکید کرده است با این وجود، مراسم رسمی نوروز در مجمع عمومی سازمان ملل برگزار خواهد شد.
صدها معترض روز سه شنبه برای پنجمين روز پياپی در شهر درعا، در جنوب سوريه عليه حکومت بشار اسد دست به تظاهرات زدند. در شهر استراتژيک «نوا» در نزديک «درعا» و مرز اردن، نيز تظاهرات ضد دولتی برگزارشده است.صدها معترض روز سه شنبه برای پنجمين روز پياپی در شهر درعا، در جنوب سوريه عليه حکومت بشار اسد دست به تظاهرات زدند. به گزارش خبرگزاری رويترز، تظاهر کنندگان در شهر «درعا» در بیرون مسجد «عمری» اين شهر تجمع کردند. همچنين گزارش شده است، در شهر استراتژيک «نوا» در نزديک «درعا» و مرز اردن، نيز تظاهرات ضد دولتی برگزارشده است. بیشتر بخوانید: دست کم «پنج کشته» در تظاهرات ضدحکومتی سوریه گزارشی در خصوص درگیری در این تجمع اعتراضی منتشر نشده است. يک تظاهرکننده در شهر «درعا» به خبرگزاری رویترز گفته است «ما نان می‌خواهيم، آزادی می‌خواهيم.» طبق اين گزارش سال گذشته زراعی به دليل خشکسالی برداشت محصول گندم اين منطقه با کاهش شديد روبه رو بوده است. روز جمعه در جريان سرکوب تظاهرات ضد دولتی در «درعا»، نيروهای امنيتی چهار معترض را کشتند و يک نوجوان يازده ساله نيز به دليل استنشاق گاز اشک‌آور جان خود را از دست داد. در همین زمینه، فعالان حقوق بشر می‌گويند نيروهای امنيتی سوريه روز سه شنبه لوای حسين، يکی از رهبران مخالفان را بازداشت کرده‌اند. لوای حسين که طی سال های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۱ را در زندان به سر برده بود، در منزلش در شهر سنيا در نزديک دمشق بازداشت شده است و از سرنوشت وی اطلاعی در دست نيست. در همين حال، دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو از حکومت سوريه خواسته است تا بيدرنگ به استفاده از خشونت عليه تظاهرات مسالمت‌آميز پايان دهد. کاترين اشتون، مسئول سياست خارجی اتحاديه اروپا، نيز در بيانيه ای اعلام کرد ۲۷ کشور عضو اين اتحاديه «به شدت سرکوب تظاهرات مسالمت آميز در سوريه و همچنين استفاده از گلوله های جنگی را محکوم می کنند.» به گزارش خبرگزاری فرانسه، کاترين اشتون اضافه کرده است:«اتحاديه اروپا از مقامات سوريه می خواهد از به کارگيری خشونت عليه تظاهرات کنندگان خودداری کرده و به خواسته های آنها از طريق گفت و گوی فراگير سياسی و اصلاحات واقعی پاسخ دهد نه اين که آنها را سرکوب کند.» يکی از خواسته‌های اصلی تظاهرکنندگان در شهر «درعا» برکناری رييس پليس مخفی این منطقه که نسبت فاميلی با بشار اسد دارد، است. از زمان روز کار آمدن حزب بعث سوريه در سال ۱۹۶۳، قانون اضطراری بر اين کشور حاکم است که بر اساس آن هرگونه تظاهرات مخالفان ممنوع است. طبق اين قانون، دولت سوريه توانسته است به راحتی مخالفان سياسی و فعالان حقوق بشر را زندانی کند. به گزارش رويترز، به دليل بسته بودن سيستم اقتصاد دولتی، از زمان آزاد سازی محدود در حوزه اقتصادی رامی مخلوف، پسر دايی بشار اسد، توانسته است از فرصت استفاده کرده و به يکی از سرمايه‌داران اصلی در کشور بدل شده و کنترل بسياری از کمپانی‌ها و شرکت‌های بزرگ را در اختيار بگيرد. در تظاهرات اخير يکی از شعارهای اصلی معترضان متوجه رامی مخلوف، که به دليل فساد اقتصادی مورد تحريم آمريکا نیز قرار گرفته است، بود. مخالفان از رامی مخلوف به عنوان «دزد» ياد می‌کنند. اين در حالی است که رامی مخلوف می‌گويد سرمايه اش را از راه مشروع به دست اورده و در حال کمک به رونق اقتصاد کشور است. در حالی که مخالفان خواهان پايان دادن به قانون اضطراری، آزادی زندانيان سياسی، آزادی بيان، پايان دادن به خودکامگی دستگاه امنيتی و فساد در کشور هستند، ولی بشار اسد تاکنون اين در خواست‌ها را ناديده گرفته است. بشار اسد که از ۱۱ سال پيش رهبری سوريه را در اختيار دارد، در ماه ژانويه امسال گفت بود که حکومت اين کشور به باورهای مردم نزديک است و ناآرامیهای منطقه به آنجا سرايت نمی‌کند.
خبرگزاری فرانسه به نقل از منابع امنیتی و قضایی ترکیه گزارش داده است از هواپیمای باری ایران که مجبور به فرود در دیاربَکر شده بود، سلاح خودکار به دست آمده و خدمه این هواپیما بازجویی شده اند. برپایه گزارشها، روز شنبه یک هواپیمای ایلوشین غیرنظامی با هفت خدمه، که به مقصد سوریه پرواز می‌کرد، از سوی ترکیه مجبور به نشستن در فرودگاه دیاربکر در شرق این کشور شد تا مورد بازرسی قرار گیرد. یک مقام قضایی ترکیه به خبرگزاری فرانسه گفته، تحقیقات در مورد مجاز بودن حمل اسلحه در این هوایپما، در جریان است. بر پایه این گزارش، همه محموله هواپیما برای بازرسی تخلیه شده بود. خبرگزاری دوگان ترکیه پیشتر گزارش داده بود که خدمه این هواپیما پس از سه روز بازرسی، سه‌شنبه بعداز ظهر بازداشت شده‌اند.
مقامهای فلسطینی میگویند، در حمله جنگنده های اسراییلی به نوار غزه، چهار عضو یک خانواده کشته و 13 نفر زخمی شدند. بر پایه این گزارش، سه تن از کشته شدگان، کودک بودند. ارتش اسراییل حمله راکتی نیروهایش به حومه شرقی شهر غزه را تایید کرد و افزود این حمله پس از آن صورت گرفت که چهار راکت بسوی خاک اسراییل شلیک شد. ارتش اسراییل آسیب دیدن و کشته شدن افراد غیر نظامی در این حمله را موجب تاسف دانسته است. جنگنده های اسراییلی شامگاه دوشنبه، دو تونل زیرزمینی و انبار مهمات و کارگاه تولید سلاح در نوار غزه را به آتش بستند. در این حمله، هواپیماهای اسراییلی دو ساختمان مورد ظن شبه نظامیان را نیز بمباران کردند.
در چهارمین روز ممنوعیت پرواز بر فراز لیبی، جنگنده های نیروی ائتلاف، مناطق حساس نظامی حکومت لیبی را هدف گرفتند. این هدف ها شامل آتشبارهای زمین به هوا، پایگاههای دریایی و فرودگاهها بود. بر پایه گزارشها، روز سه شنبه نیروهای وفادار به سرهنگ قذافی و مخالفان حکومت او در شهر غربی مصراته با یکدیگر به زدوخورد پرداختند. شهر یفران درجنوب غربی طرابلس نیز روز سه شنبه برای دومین روز شاهد درگیری های دو طرف بود. در شرق لیبی، شورشیان همچنان در تلاشند تا بسوی شهر "اجدابیا" پیشروی کنند اما با مقاومت نیروهای وفادار به سرهنگ قذافی، نتوانسته اند پیشرفتی بدست آورند.
در دو شهر جنوبی سوریه صدها نفر علیه حکومت دمشق راهپیمایی کردند و خواهان آزادی شدند. تظاهرات سه شنبه، در شهرهای "درعا" و "نوا" پنجمین روز پیاپی اعتراض ها علیه حکومت بشار اسد است. ناوی پیلای کمیسرعالی حقوق بشرسازمان ملل ، از دولت سوریه خواسته است، درتحقیقات برای رسیدگی به سرکوب خونین شهر درعا، شفافیت نشان دهد. سه روز پیش در جریان تیراندازی و یورش نیروهای دولتی به معترضان در شهر درعا، شش نفر کشته شدند. دولت سوریه وعده داده است که برای رسیدگی به علت کشته شدن این شش نفر، تحقیقاتی را آغاز کند.
پاکستان روز سه‌شنبه سوزاندن قرآن در کلیسایی در فلوریدای آمریکا را قویاً محکوم کرد. تری جونز، کشیش کلیسایی در شهر گینزویل فلوریدا، روز یکشنبه در کلیسایی کوچک بر سوزاندن نسخه‌ای از قرآن نظارت کرد.پاکستان روز سه‌شنبه سوزاندن قرآن در کلیسایی در فلوریدای آمریکا را قویاً محکوم کرد. تری جونز، کشیش کلیسایی در شهر گینزویل فلوریدا، روز یکشنبه در کلیسایی کوچک با اعلام اینکه به باور او کتاب قرآن «گناهکار» است، بر سوزاندن نسخه‌ای از قرآن نظارت کرد. این در حالی است که تری جونز، که پیشتر خواستار سوزاندن نسخه‌هایی از قرآن در نهمین سالگرد حملات ۱۱ سپتامبر شده بود، شهریورماه سال گذشته گفته‌بود که «قطعاً هیچ زمانی» قرآن را آتش نخواهد زد. به گزارش خبرگزاری فرانسه، آصف علی زرداری، رئیس جمهوری پاکستان، در یک سخنرانی تلویزیونی در واکنش به این اقدام، آن را «یک هتک حرمت عمدی» خواند و اظهار داشت: «ما این عمل را به شدیدترین وجه ممکن محکوم می‌کنیم.» وی افزود: «این کار، یک ضربه جدی به تلاش‌ها جهت پیشبرد وفاق میان جوامع متمدن در سراسر جهان است.» آصف علی زرداری از پارلمان پاکستان خواست تا قطعنامه‌ای در این باره صادر کند و از سازمان ملل متحد نیز خواست تا به این موضوع رسیدگی کند. عمل سوزاندن نسخه‌ای از قرآن روز یکشنبه در حضور تری جونز و توسط کشیشی به نام «وِینی سَپ» انجام شد. تری جونز «برنامه» سوزاندن قرآن را به صورت «محاکمه‌ای» ارائه کرد که طی آن این کتاب «مجرم» شناخته شده و «محکوم به اعدام» شد. تری جونز پیش از این قول داده‌بود که هیچ‌گاه این کار را نخواهد کرد اما روز یکشنبه گفت که «سعی کرد تا به مسلمانان جهان فرصتی دهد تا از کتاب خود دفاع کنند» اما پاسخی در این مورد دریافت نکرد. وی گفت که به نظر او برای انجام «محاکمه واقعی» قرآن نیاز به اجرای یک «تنبیه واقعی» نیز بود. این «برنامه» برای بازدید عموم آزاد بود اما بنا بر گزارشها کمتر از ۳۰ نفر برای تماشای آن به این کلیسا آمدند. تری جونز شهریورماه گذشته تصمیم خود برای سوزاندن قرآن را با تصمیم گروه‌های مسلمان برای ساخت یک مرکز فرهنگی اسلامی در نزدیکی برج‌های دوقلوی سابق در نیویورک مرتبط اعلام کرده‌بود و امیدوار بود که رئیس جامعه اسلامی ایالت فلوریدا دیداری را با طراحان ایجاد مرکز اسلامی نیویورک برای او ترتیب دهد. طرح تری جونز برای سوزاندن قرآن با خشم مسلمانان روبه‌رو شد و محکومیت وسیعی در سراسر جهان در پی داشت. در آمریکا نیز مقامات این کشور این برنامه را محکوم کردند. باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا پیش از این با محکوم کردن این طرح، در تماسی تلفنی با تری جونز از او خواسته‌بود از این کار خودداری کند. هیلاری کلینتون، وزیر خارجه آمریکا نیز ماه سپتامبر در یک مراسم افطار مسلمانان ساکن واشنگتن با محکوم کردن این طرح، از واکنش‌های انتقادی به این برنامه استقبال کرده و بر نگرانی مسلمانان تاکید کرد.
خبرگزاری فرانسه به نقل از منابع امنیتی و قضایی ترکیه گزارش داده است از هواپیمای باری ایران که روز شنبه از سوی ترکیه مجبور به فرود در دیاربکر شده بود، سلاح خودکار به دست آمده و خدمه این هواپیما مورد بازجویی قرار گرفته‌اند.خبرگزاری فرانسه به نقل از منابع امنیتی و قضایی ترکیه گزارش داده است از هواپیمای باری ایران که روز شنبه از سوی ترکیه مجبور به فرود در دیاربکر شده بود، سلاح خودکار به دست آمده و خدمه این هواپیما مورد بازجویی قرار گرفته‌اند. برپایه گزارش‌های منتشر شده، روز شنبه یک هواپیمای ایلوشین غیرنظامی با هفت خدمه، که به مقصد سوریه پرواز می‌کرد، از سوی ترکیه مجبور به نشستن در فرودگاه دیاربکر در شرق این کشور شد تا مورد بازرسی قرار کیرد. یک منبع آگاه در پلیس ترکیه به خبرگزاری فرانسه گفته است، در حالی که این هواپیما محموله خود را لوازم یدکی خودرو اعلام کرده بود، پس از بازرسی، یک جعبه حامل سلاحهای خودکار در آن کشف شده است. به گفته این منبع آگاه، خدمه هواپیمای ایرانی گفته‌اند که این سلاحهای خودکار تنها برای امنیت هواپیما بوده اما با این حال آنها برای بازرسی به ایستگاه پلیس برده شده‌اند. یک مقام قضایی ترکیه نیز به خبرگزاری فرانسه گفته است هم‌اکنون تحقیقات در مورد اینکه آیا حمل اسلحه در این هوایپماخلاف مقررات بین‌المللی بوده یا نه، در جریان است. یک دیپلمات بلندپایه ترکیه‌ای هم که خبرگزاری فرانسه نامی از آن نبرده به این خبرگزاری بدون ذکر جزئیات گفته است، که این بازرسی‌ها جز روال عادی بوده است. آنگونه که خبرنگار خبرگزاری فرانسه گفته بود، همه محموله هواپیما برای بازرسی تخلیه شده بود. خبرگزاری دوگان ترکیه پیشتر گزارش داده بود که خدمه این هواپیما پس از سه روز بازرسی، سه‌شنبه بعداز ظهر بازداشت شده‌اند. روز چهارشنبه ۲۵ اسفند نیز مقامهای ترکیه‌ای یک هواپیمای دیگر ایرانی را که به مقصد سوریه در پرواز بود، وادار به نشستن در فرودگاه دیاربکر کرده بودند. بنا بر گفته مقامهای امنیتی ترکیه، پس از چندین ساعت بازرسی این هواپیما، بازرسان چیزی جز ۱۵۰ تن مواد غذایی نیافتند؛ این هواپیما سرانجام اجازه یافت که به مقصد سوریه پرواز کند. در همین حال روزنامه آخشام ترکیه نوشته است این دو هواپیما بنا به درخواست ایالات متحده و به ظن حمل «مواد هسته‌ای و اسلحه» متوقف شده‌اند. هر دو کشور ایران و سوریه از سوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی متهم هستند که در پروژه‌های هسته‌ای خود شفافیت ندارند. آژانس بین‌المللی انرژ ی اتمی در سال ۲۰۰۸ سوریه را متهم کرد بدون آنکه به این آژانس اطلاع بدهد، مشغول ساخت رآکتور اتمی بوده است؛ تاسیساتی که اسرائیل آن را سپتامبر ۲۰۰۷ بمباران کرد. ایران به موجب قطعنامه ۱۷۴۷ که در سال ۲۰۰۷ به تصویب رسید از فروش و انتقال تسلیحات منع شده است.
رئیس جمهور یمن روز سه‌شنبه پیشنهاد کرده است که سال آینده از قدرت کناره‌گیری کند، ولی مخالفان با رد این پیشنهاد علی عبدالله صالح میگویند که «مردم خواستار عزل بلادرنگ رئیس جمهور هستند.»رئیس جمهور یمن روز سه‌شنبه پیشنهاد کرده است که سال آینده از قدرت کناره‌گیری کند، ولی مخالفان با رد این پیشنهاد علی عبدالله صالح میگویند که وی می بایست فورا از قدرت کناره گیری کند. رئیس جمهوری یمن روز سه‌شنبه گفت که پس از انتخابات پارلمانی ژانویه ۲۰۱۲ از قدرت کناره خواهد کرد و پیش از این تاریخ و بدون مشخص بودن جانشین، از منصب خود استعفا نخواهد کرد. این بدین معنی است که علی عبدالله صالح هم‌اینک پیشنهاد کرده‌است تا ۲۰ ماه زودتر از موعد مقرر استعفای خود، از قدرت کنار برود. اما به گزارش خبرگزاری فرانسه، محمد صبری، سخنگوی مخالفان یمن این پیشنهاد علی عبدالله صالح را رد کرد و اظهار داشت: «مردم خواستار عزل بلادرنگ او هستند، ما حق نداریم در درخواست مردم تغییراتی بدهیم.» روز سه‌شنبه، رابرت گیتس، وزیر دفاع ایالات متحده نسبت به وضعیت ثبات در یمن و تأثیرات آن بر «جنگ علیه تروریسم» ابراز نگرانی کرد اما از ابراز نظر در مورد موضوع کناره‌گیری علی عبدالله صالح از قدرت خودداری کرد. کاخ سفید روز دوشنبه در تماس با حکومت یمن، خشونت روزهای اخیر در این کشور را محکوم کرده و گفت که نگرانی آمریکا در حال حاضر شدت خشونتی است که در جریان است. علی عبدالله صالح، که از هم‌پیمانان ایالات متحده در مبارزه با گروه القاعده‌است، مدتی است با اعتراضات گسترده خیابانی علیه دولت خود مواجه شده و افزایش پیوستن مقامهای یمنی به جرگه مخالفان، وی را با دشواری‌های بیشتری روبه‌رو کرده‌است. به گزارش خبرگزاری رویترز، وزیر دفاع آمریکا که در سفری به روسیه سخن می‌گفت در پاسخ به این پرسش که آیا ایالات متحده هنوز از آقای صالح حمایت میکند یا اینکه وقت رفتن او فرارسیده؟ گفت: «من در موضعی قرار ندارم که در مورد امور داخلی یمن صحبت کنم.» وی افزود: «همان‌گونه که پیداست ما در مورد ثبات اوضاع در یمن نگران هستیم.» علی عبدالله صالح در سخنرانی تازه خود نسبت به پیامدهای برکناری بلادرنگ خود از قدرت و یا کودتا علیه خود هشدار داد و گفت که چنین روندی باعث «بی‌ثباتی یمن» و جنگ داخلی خواهد شد. وی که در حضور مقامهای ارتش یمن و سران عشایر این کشور سخن می‌گفت خطاب به مخالفانش گفت: «برنامه شما این است که کشور را تکه‌تکه کنید. کشور با این کار نه به دو قسمت بلکه به سه قسمت تقسیم خواهد شد. جنوب، شمال و مرکز.» با ادامه ناآرامی‌ها در یمن، روز دوشنبه، شماری از ژنرال‌ها، سفیران و سران قبال به مخالفان پیوستند و خواستار کناره‌گیری علی عبدالله صالح رئیس جمهوری این کشور شدند . فشارها برای عزل علی عبدالله صالح به ویژه پس از کشته شدن ده‌ها تن از معترضان در جریان سرکوب تظاهرات پس از نماز جمعه هفته گذشته در یمن افزایش یافته‌است. در مواجهه با اعتراضات عمومی که از ماه ژانویه علیه دولت آقای صالح آغاز شده، وی پیش از این قول داده‌بود تا پس از پایان دوره ریاست‌جمهوری‌اش در سال ۲۰۱۳ در دور بعدی انتخابات ریاست‌جمهوری نامزد نخواهد شد. آقای صالح روز دوشنبه به دنبال بالا گرفتن اعتراض‌ها و پیوستن قبایل اصلی و افراد با نفوذ این کشور به موج مخالفت‌ها علیه حکومت، دستور انحلال کابینه این کشور را صادر کرد .
روز سه شنبه در دومین دور از نشست اعضای ناتو ، نمایندگان ۲۸ کشور عضو با اجرای محدود تحریمهای تسلیحاتی سازمان ملل علیه لیبی موافقت کردند. به گفته دیپلماتها ، پس از آنکه مذاکرات روز دو شنبه برای تصمیم گیری بر سر چگونگی اجرای قطعنامه سازمان ملل با شکست روبرو شد، اعضای ناتو توافق کردند با استفاده از نیروهای دریایی ِ تحت فرمان این نهاد نظامی ِ بین المللی، تحریمهای تسلیحاتی سازمان ملل علیه لیبی را اجرا کنند. فرانسه که آغاز گر حملات هوایی به لیبی بود می گوید ناتو میتواند در فرماندهی و هماهنگی عملیات نظامی در لیبی نقش داشته باشد ولی رهبری سیاسی باید در دست نیروهای ائتلاف باقی بماند. نیروهای ائتلاف متشکل از آمریکا ، بریتانیا ، فرانسه ، قطر و چند کشور دیگر اروپایی است که در اجرای قطعنامه شورای امنیت، بمباران اهداف نظامی لیبی را شنبه گذشته آغاز کردند. این در حالیست که باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا روز گذشته گفت در چند روز آینده، ناتو نقش هماهنگ کننده عملیات را در دست خواهد گرفت.
علی عبدالله صالح ، رئیس جمهوری یمن روز سه شنبه در یک سخنرانی تلویزیونی اعلام کرد که آماده است در پایان سال جاری میلادی از قدرت کناره گیری کند. عبدالله صالح در عین حال به ارتشیان یمن هشدار داد و گفت جدایی و نفاق در نهاد ارتش تاثیری منفی بر ملت یمن خواهد داشت. روز گذشته یکی از ژنرال های بانفوذ ارتش یمن، با اعلام نافرمانی از رئیس جمهور آن کشور و حمایت از معترضین ، نیروها ی تحت فرمان خود را در برخی از مناطق حساس صنعا ، پایتخت، مستقر کرد. عبدااله صالح که دوشنبه شب در جلسه ای با شرکت فرماندهان نظامی ، مقامات عالیرتبۀ حکومت و رهبران قبایل یمن شرکت کرده بود، گفته است که در نظر ندارد اداره کشور را به نظامیان بسپارد. مخالفان عبدالله صالح که پیش از این خواهان کناره گیری او از قدرت شده بودند تا کنون واکنشی به سخنان اخیر او نشان نداده اند.
ساعاتی پیش از آغاز سال ۱۳۹۰ شمسی، باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، در پیامی ویژه مردم ایران را خطاب قرار داد. آقای اوباما در این پیام علاوه بر گفتن تبریک و شادباش نوروز به تمام ایرانیان در سراسر جهان صراحتا اعلام کرد که «با آنهاست»، نه با دولت‌مردان جمهوری اسلامی.ساعاتی پیش از آغاز سال ۱۳۹۰ شمسی، باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، در پیامی ویژه مردم ایران را خطاب قرار داد. آقای اوباما در این پیام علاوه بر گفتن تبریک و شادباش نوروز به تمام ایرانیان در سراسر جهان صراحتا اعلام کرد که «با آنهاست»، نه با دولت‌مردان جمهوری اسلامی. رادیوفردا درباره این پیام و اهمیت آن در سیاست‌های دولت اوباما و جنبش دموکراسی‌خواهی در ایران با عباس میلانی، استاد دانشگاه استنفورد آمریکا، گفتوگو کرده است. آقای دکتر میلانی، شما تاریخ معاصر ایران و روابط خارجی آن را با جزئیات مطالعه کرده‌اید. آیا تا به حال سابقه داشته است که رئیس جمهور آمریکا یا هر رئیس دولت دیگری، این گونه پیام دوستی با ملت ایران و ملامت حاکمان ایران فرستاده باشد؟ عباس میلانی: تا آنجایی که من می‌دانم قطعا در تاریخ روابط میان ایران و آمریکا بی‌سابقه است. نشانه‌های دوستی و اظهار مودت مکرر وجود داشته است، ولی به گمان من در ۳۰ سال اخیر هرگز رئیس جمهور آمریکا، با چنین صراحتی، همدلی و هم‌سویی خودش را با مردم و مقابله‌اش را با حکام اعلام نکرده است. در واقع تاکنون به مستبدین هشدار نداده است که اعمال‌شان هم مورد نظارت بین‌المللی است و هم دیر یا زود مورد مواخذه خواهد بود. رئیس جمهور آمریکا در پیامش اظهار داشت که ایران دچار ترس شده است و آینده کشور ایران با ترس شکل نخواهد گرفت. مفهوم کلی این عبارت را شما چه طور تعبیر می‌کنید؟ من فکر می‌کنم مراد ایشان این است که رژیم حاکم در ایران از تحولاتی که در منطقه در حال رخ دادن است، ترسیده است و هم دارد سعی میکند که بر اساس ایجاد ترس و رعب و وحشت، حکومت خودش را حفظ کند. به گمان من، مراد ایشان این بوده که هیچ کدام از دو وجه این حالت رعب و وحشت، دیر نخواهد پایید، یعنی نه رژیم میتواند با رعب و وحشت بر مردم حکومت کند و نه مردم قادرند تا ابد مرعوب بمانند. مردمی که در طول دو سال اخیر با اقدامات به راستی دلیرانه‌شان نشان دادند که مرعوب این رژیم نیستند. آقای اوباما از عده‌ای از ایرانیان دربند به نام یاد کرده‌اند، خانم نسرین ستوده، عبدالرضا تاجیک، جعفر پناهی و به طور کلی از دانشجویان، بهائیان، دراویش و فعالان سیاسی یاد کرده‌اند. آیا آقای اوباما می‌خواهند به مردم ایران بگویند که با آنها همراه و همدل هستند؟ همان طور که مصداق نام خودش است و این که پاسخ مثبتی به مردم ایران بدهند که بعد از وقایع انتخابات سال ۲۰۰۹ از ایشان گله کردند و گفتند که او با ما نیست؟ حرف شما کاملا درست است. این یک صراحت غیرقابل تردیدی دارد که آمریکا با مردم ایران همراه است و متوجه هست که مردم خواهان آزادی هستند و آنها نیز مانند بقیه مردم خاورمیانه، طالب حقوق اولیه انسانی، بشری و طبیعی‌شان هستند، و آمریکا در کنار مردم حضور دارد. اگر توجه کرده باشید بر خلاف پیام‌های گذشته، پیام امسال اشاره‌ای به مسئله اتمی ایران و تلاش برای آشتی کردن بر سر آن موضوع، در اینجا، محلی از اعراب ندارد. برای این که فکر می‌کنم دیگر به این نتیجه رسیده‌اند که رژیم دیگر به هیچ صراطی مستقیم نیست. آقای میلانی، خیلی احتمال دارد که دولت ایران علنا یا به طور غیرمستقیم این پیام آقای اوباما را دخالت در امور داخلی خودش تعبیر کند. به اعتقاد شما میشود گفت که این پیام دخالت در امور داخلی کشور ایران است؟ من فکر می‌کنم حدس شما حتما درست است. واکنش رژیم جمهوری اسلامی همین خواهد بود. ولی اعلام دفاع از حق مسلم مردم، به گمان من، به هیچ وجه دخالت در امور داخلی ایران نیست. من فکر نمی‌کنم هیچ دموکرات واقعی در ایران بخواهد که سرنوشت دموکراسی در ایران را آمریکا تعیین کند، یا این که آمریکا با دخالت مستقیم در امور ایران بخواهد به این کار همت کند. تکلیف دموکراسی در ایران را ایرانی‌ها باید تعیین کنند، ولی آمریکا میتواند در این فرآیند کمک کند و این پیام هم به گمان من مصداق همین مسئله است.
پس از گذشت سه روز از حمله نيروهای ائتلاف بين المللی به نيروهای حامی معمر قذافی در ليبی، اعتراض های مردمی در طرابلس بار ديگر آغاز شده و معترضان خواهان کنار رفتن قذافی از قدرت شده اند. همزمان گزارش شده که یک جنگنده آمریکایی در شرق لیبی سقوط کرده است.پس از گذشت سه روز از حمله نيروهای ائتلاف بين المللی به نيروهای حامی معمر قذافی در ليبی، اعتراض های مردمی در طرابلس بار ديگر شروع شده و معترضان خواهان کنار رفتن قذافی از قدرت شده اند. به گزارش خبرگزاری رويترز، روز سه شنبه بخش هايی از طرابلس شاهد اعتراض های مردمی بود و تصاويری که تلويزيون ليبی از حاميان قذافی پخش می شد، به چشم نمی خورد. ناراضيان در حالی که نگران بودند از سوی نيروهای دولتی شناسايی شوند، گفته اند که پس از چهار دهه حکمرانی، زمان رفتن قذافی فرارسيده و مردم نبايد اين همه هزينه برای رژيم او بپردازند. خبرنگار رويترز در حالی که گزارش داده ناراضيان از اعلام نام و مشخصات خودداری می کنند، ولی آزادانه به خيابان آمده و می گويند: «پايان حکومت قذافی نزديک است.» اين گزارش می گويد در اختيار داشتن افکار عمومی در پايتخت برای قذافی بسيار مهم است. ديگر مناطقی که به دست معترضان افتاده، با نارضايتی از قذافی شروع شد و به جدا شدن آن از کنترل حکومت مرکزی منتهی شد. گزارش شده که در بخش هايی از طرابلس، حاميان قذافی ترانه هايی در حمايت از او می خوانند و دست به تجمع می زنند. رويترز نوشته است که تعداد اين افراد در مقايسه با جمعيتی از حاميان که حدود چند هزار تن در هفته های گذشته بود، به شدت افت کرده و پايين آمده است. عيسی، يک بازرگان و تاجر موفق که خانواده اش در بريتانيا هستند، در مقابل دوربين خبرنگاران از قذافی دفاع کرده و به محض اين که نيروهای دولتی دور شدند، گفته است: «زمان حساسی است چرا که می دانيم با بمب هايی که در آسمان است، جهان به کمک ما مردم ليبی آمده است.» بيشتر مردم و صاحبان مغازه هايی که خبرنگاران با آن ها گفت و گو کرده اند، گفته اند که زمان معمر قذافی به سر آمده و او بايد برود. يکی از ساکنان ليبی گفته است: «همه اش تقصير معمر قذافی است. در ابتدا کسانی که اعتراض می کردند يک خواسته مشروع و مشخص داشتند ولی او به جای پاسخ، به سوی آن ها شليک کرد. حالا ديگر همه خواهان تغيير هستند.» رژيم معمر قذافی می گويد «هيچ مخالفی در ليبی نيست» و «تمامی مخالفان، اعضای القاعده» هستند. در همین حال، روز سه شنبه يک هواپيمای نظامی آمريکايی در شرق ليبی سقوط کرد که خلبان آن پس از بیرون پریدن از هواپیما توانست جان سالم به در ببرد. وی هم اکنون نزد معترضان ليبیایی است. ناتو و اعمال قدرت بيشتر بر ممنوعيت حمل سلاح به ليبی جلسه سران ناتو روز سه شنبه ادامه داشت ولی کماکان نتيجه ای قطعی از آن حاصل نشد. شماری از اعضای ناتو مانند فرانسه خواهان رهبری ائتلاف بين المللی در ليبی از سوی ناتو هستند ولی برخی از اعضا مانند ترکيه، مخالف هرگونه رهبری از سوی ناتو هستند. در جريان اين جلسه، فقط توافق شد که ناتو قدرت بيشتری برای کنترل ممنوعيت حمل سلاح به ليبی داشته باشد و کشتی های نظامی بيشتری را در منطقه مستقر کند تا هرگونه انتقال کالا به ليبی را کنترل کنند تا قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل درست به اجرا گذاشته شود. نيکولا سارکوزی، رييس جمهوری فرانسه روز سه شنبه به پايگاهی که جنگنده های فرانسوی بر فراز ليبی پرواز می کنند رفت تا اوضاع را از نزديک دنبال کند. در اين سفر، وزير امور خارجه فرانسه هم همراه رييس جمهوری بود و فرماندهان آخرين گزارش ها را به اطلاع سارکوزی رساندند. آخرين گزارش ها حاکی است که درگيری های نظامی در شهر «يفران» در جنوب غربی طرابلس ميان نيروهای حامی قذافی و معترضان ادامه دارد. الجزاير هم خواهان اجرای آتش بس کامل و توقف حملات نظامی در ليبی شده است.
هفده اسفند سال ۸۹ هم همچون سالهای گذشته روز اعتراض زنان بود؛ اعتراض زنان به نابرابری‌های جنسیتی که سال‌هاست در ایران حاکم است. شاید حافظه تاریخی بسیاری از زنان ایرانی راهپیمایی روز هفدهم اسفندماه سال ۵۸ را در اعتراض به حجاب اجباری به خاطر داشته باشد. اما در سال ۸۹ نیز باز هم زنان ایرانی به خیابان آمدند. هفده اسفند سال ۸۹ هم همچون سالهای گذشته روز اعتراض زنان بود؛ اعتراض زنان به نابرابری‌های جنسیتی که سال‌هاست در ایران حاکم است. شاید حافظه تاریخی بسیاری از زنان ایرانی راهپیمایی اعتراض آمیز روز هفدهم اسفندماه سال ۵۸ را به خاطر داشته باشد. روزی که زنان ایرانی به اجباری شدن حجاب در ایران اعتراض کردند و به خیابان‌ها آمدند. اما امسال، سال ۸۹، سی و یک سال پس از آن راهپیمایی باز هم زنان ایرانی به خیابان آمدند. آیدا سعادت، روزنامه نگار ساکن واشنگتن به رادیو فردا می گوید: آیدا سعادت: هفدهم اسفند امسال یا روز جهانی زن در ایران فضایش با فضای سالهای گذشته متفاوت بود. خوشبختانه یک بار دیگر با تمام سختی‌هایی که بود و با تمام فشارهایی که بود و تهدیدهایی که از قبل کرده بودند، زنان به خیابان آمدند. نه تنها زنان بلکه بسیاری از مردان. ویژگی هفده اسفند امسال این بود که روز جهانی زن یک مقداری عمومی‌تر شد. خانم سعادت، چه گروه‌هایی حمایت کردند از به خیابان آمدن زنان؟ شروع کار بیانیه خانم عبادی بود که اعلام کردند که روز هفده اسفند زنان ایرانی هر جای دنیا که باشیم می‌آییم توی خیابان‌ها. به دنبال آن جمعی از فعالان زن هم که خارج از ایران ساکن هستند و یک تعدادی از فعالان دیگر که حمایت کننده جنبش زنان بودند و یک جمعی از فعالان زن داخل به صورت امضا محفوظ یک بیانیه ای را انتشار دادند. شورای هماهنگی ندای سبز امید هم یک بیانیه اعتراضی صادر کرد. یک بیانیه و فراخوانی در واقع فراخوان پنجم و اعلام کرد که از حضور زنان در خیابان استقبال می کند و از آنها حمایت می کند. تمام اینها نشان داد که هشت مارس امسال با توجه به اینکه به مراتب حضور نیروهای امنیتی شاید بیشتر از جمعیت شرکت کننده در تظاهرات ۱۷ اسفند بود، اما همین ویژگی که عمومی شد و جلب حمایت بسیار کرد فکر می‌کنم که خیلی هفده اسفند متفاوتی بود برای فعالان زن و همینطور زنانی که برای این روز به مناسبت روز زن به خیابان آمدند. آیا مکان مشخصی برای جمع شدن زنان در تهران و یا سایر شهرهای ایران اعلام شده بود یا به طور خودجوش خانمها محل‌هایی را برای جمع شدن انتخاب کردند؟ روز قبل یک تعدادی مسیر اعلام کردند و این مسیرها توسط مادران پارک لاله و حامیان آنها و گروه‌های فعال دیگر از جنبش سبز مسیرها را اعلام کردند. این مسیرها قرار بود سمت امیرآباد، پارک لاله، محل شهادت ندا و همینطور میدان مادر و چند مسیر دیگر اعلام کرده بودند که برای تجمع مردم به آن مسیرها بروند. ولی تجمع ها به صورت خودجوش به مناطق دیگر تهران هم کشیده شد. یعنی تنها آن مناطق نبود. اما درگیری بیشتر در حول و حوش میدان مادر و خیابان میرداماد بود. چند درگیری پراکنده هم در امیرآباد. بازداشت هم بود چند مورد. اعلام شد. هنوز آمار دقیقی نداریم از بازداشت هایی که انجام شده. همینطور که علیرضا آوایی رئیس کل دادگستری استان تهران هم گفتند که آمار دقیقی از هفده اسفند ندارند. ولی گفتند این سئوال را باید از دادستان پرسید. این ولی خودش نشان می‌دهد که تعداد زیادی بازداشت شده اند در آن روز. بعد از آن روز هم طبق اطلاعی که ما داریم، پانزده نفر از مادران و حامیان آنها را احضار کردند به وزارت اطلاعات. برخی از شاهدان عینی در خیابان‌های تهران، همانطور که شما هم گفتید، می‌گفتند که تعداد نیروهای امنیتی بیشتر از تعداد مردم حاضر در خیابان‌ها بوده در روز هفده اسفند. آیا به نظر شما با این شرایط اصلاً میشود گفت که تجمعی در تهران صورت گرفته یا در واقع یک حرکت آرامی بوده که بدون دادن شعار و بدون رسیدن به نتیجه‌ای به پایان رسیده؟ بستگی دارد توقع ما از این حضور در خیابان چه باشد. من فکر می‌کنم با توجه به شرایط اخیر و سرکوب‌های گسترده توقع این که ما بیرون بنشینیم و بخواهیم انتظار داشته باشیم یک گروهی بروند سینه سپر کنند جلوی کسانی که بی‌پروا اسلحه می‌کشند به روی مردم، توقع بیجایی است. توقع متناسب با شرایط آنجا نیست. فکر می کنم که دیگر کم کم دستمان آمده که با این همه آدم که کشته شدند و این همه هزینه هایی که توی خیابان و فقط به خاطر حضور در خیابان و داشتن یک اعتراض ساده پرداخت شده، ما نباید توقع داشته باشیم که تعداد زیادی به خاطر این مسئله بیایند. حتی فعالان زن که همچنان دارند کار می‌کنند ترجیح می‌دهند بی سر و صدا به فعالیت‌های خودشان بپردازند. اما نمی‌توانیم منکر شویم که آن روز حضور داشتند خیلی ها ولی برخوردی که با آنها میشود برخورد امنیتی است. این هزینه‌هایی که تحمیل میشود، طبیعتاً تاثیرگذاری خودش را دارد. یعنی بعد از این همه وقت نمی شود چنین انتظاری داشت که خیلی پرحضور و پرتعداد باشد. بنابراین فکر می‌کنم توی همین اندازه که انجام شد این تجمع به نظر من خیلی خوب بود. **** در روز هشت مارس علاوه بر زنانی که در خیابان‌های تهران روز زن را پاس داشتند، تعداد زیادی از زنان ایرانی هم در پشت میله‌های زندان اوین چشم انتظار رسیدن روز زن بودند. مریم حسینخواه، فعال مسائل زنان ساکن دوبلین می گوید: مریم حسینخواه: در حال حاضر ما تقریباً ۵۶ زندانی سیاسی زن داریم در زندان‌های جمهوری اسلامی که یک سری از اینها به طور مشخص به خاطر فعالیت‌هایشان در حوزه زنان بازداشت شده‌اند و جزو فعالان جنبش زنان هستند. هفت نفر از اینها را می‌توانم اسم ببرم. ممکن است کسان دیگر هم باشند ولی به طور مشخص به عنوان فعال جنبش زنان خانم بهاره هدایت است عضو کمیسیون زنان دفتر تحکیم وحدت بوده و از فعالان کمپین یک میلیون امضا، که از دی ماه ۸۸ بازداشت شده و الان به ۹ سال و نیم حبس تعزیری محکوم شده. نسرین ستوده که وکیل دادگستری بوده و وکالت بسیاری از فعالان جنبش زنان را در این سال‌ها به عهده داشته، خودش هم از اعضای کمپین یک میلیون امضا است، به یازده سال حبس تعزیری و ۲۰ سال محرومیت از حرفه وکالت محکوم شده. خانم عالیه اقدام دوست که در تظاهرات ۲۲ خرداد بازداشت شدند به خاطر همین به سه سال حبس تعزیری محکوم شدند و الان هم دو سال هست که بدون داشتن مرخصی دارند حبس شان را سپری میکند. خانم زینب بایزیدی از زندانیان کرد که یکی از اتهاماتشان فعالیت در کمپین یک میلیون امضا است و به چهار سال حبس تعزیری محکوم شده اند، در زنجان هستند. خانم فاطمه مسجدی یکی از فعالان کمپین یک میلیون امضا بوده و یکی از اتهاماتش هم همین و به شش ماه حبس تعزیری محکوم شده‌اند و دارند دوران حبس شان را می‌گذرانند. خانم هاله سحابی که از اعضای مادران صلح هستند و ایشان هم به دو سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند. به نظر می‌رسد که در میان زندانیان زن سیاسی که شما تعداد آنها را ۵۶ تن اعلام کردید، غیر از فعالان جنبش زنان، زنان دیگری هم هستند که نه به طور رسمی فعال جنبش زنان بلکه همراهان جنبش زنان ایران میشود از آنها نام برد. بله. به طور مشخص خانم فخرالسادات محتشمی‌پور هستند که یک زن فعال سیاسی است و با احزاب اصلاح طلب همکاری داشتند ولی در این سال‌ها در حوزه زنان هم فعال بودند و در حزب مشارکت بخش زنان خیلی فعال بودند و به نظر من خانم محتشمی‌پور را هم می توانیم یکی از اعضای جنبش زنان بنامیم. ایشان هم ده اسفند ماه بازداشت شدند و از آن وقت تا حال هم هیچ خبری ازشان نیست. در روزهای گذشته شاهد حصر خانگی دو نفر از همسران فعالان سیاسی هم بودید. کسانی که اصطلاحاً به رهبران جنبش سبز ایران مشهور شده‌اند، همسرانشان خانم زهرا رهنورد و فاطمه کروبی این روزها دارند در حصر خانگی به سر می‌برند. هرچند بخشی از فعالان جنبش زنان معتقد اند که این دو نفر از کسانی هستند که در سالهای گذشته از مخالفان اصلی شناخته شدن روز هشت مارس به عنوان روز جهانی زن بودند و خیلی تلاش کردند برای اینکه روز تولد فاطمه زهرا، دختر پیامبر اسلام را به عنوان روز زن در ایران پاس داشته شود. برای من فارغ از این مباحثی که در رابطه با روز هشت مارس یا روز دیگری برای روز زن هست، اتفاقی که الان افتاده این است که خانم رهنورد و خانم کروبی با حضوری که در یک سال و نیم گذشته در عرصه سیاسی داشتند، یک قدم جدیدی بود برای این که هیچوقت ما حضور فعالان زن سیاسی را به این پررنگی نداشتیم. زنها همیشه در سایه مردانشان بودند. ولی این دو نفر با این که به عنوان همسران دو تن از رهبران جنبش سبز آمدند در عرصه، ولی شخصیت مستقل خودشان را داشتند و توانستند در این زمینه نقش خود را خوب ایفا کنند. از آن گذشته در چند ماه گذشته خانم رهنورد ارتباط‌های خوبی با فعالان جنبش زنان داشتند و حتی ما جلسات مشترکی را شاهد بودیم که خانم رهنورد بودند و فعالان جنبش زنان با دیدگاه‌های مختلف. این همراهی‌ها به نظر قابل تقدیر می‌آید. نقطه امیدوار کننده خوبی است و متاسفانه الان اینها هم بازداشت هستند و ما امیدواریم همانطور که برای همه فعالان زن و فعالان سیاسی زن آرزوی آزادی داریم امیدواریم که اینها هم زودتر آزاد شوند. **** یکی از مهمترین اتفاقات هفته‌های گذشته در ایران حمله بی‌سابقه و توهین به فائزه هاشمی در شهر ری تهران بود. فائزه هاشمی در میان دختران آقای هاشمی تنها دختری است که وارد سیاست شد. او در انتخابات مجلس پنجم با رای بالایی توانست به عنوان نماینده مردم تهران انتخاب شود. اما حضور او در انتخابات مجلس ششم با شکست سختی همراه بود که سبب کناره گیری او از سیاست شد. فائزه هاشمی که در سال ۱۳۷۸ خورشیدی اولین روزنامه زنان ایران را به نام روزنامه زن منتشر کرد در سوم اسفندماه ۱۳۸۹ وقتی برای تشییع جنازه یکی از بستگانش به حرم عبدالعظیم در شهر ری رفته بود مورد حمله گروهی که خود را حزب‌اللهی می‌نامیدند قرار گرفت. انتشار فیلمی از این ماجرا که در آن یک نویسنده شناخته شده بسیجی، فائزه هاشمی را فاحشه می‌خواند، جنجال زیادی برانگیخت و حتی احمد خاتمی در نماز جمعه تهران از طرفداران حکومت خواست از فحاشی و کاربرد کلماتی که مشمول حد قذف است خودداری کنند. بیش از ده روز پس از حمله به فائزه هاشمی، آیت الله خامنه ای این گونه اقدامات را مورد شماتت قرار داد. خانم آزاده کیان، جامعه شناس ساکن پاریس در این زمینه به رادیو فردا میگوید: آزاده کیان: متاسفانه این اولین بار نیست که چنین اتفاقی می‌افتد. خانم فائزه هاشمی در دوران انتخابات ریاست جمهوری آقای خاتمی در اولین دوره نقش مهمی را ایفا کرد و سخنرانی‌های مختلفی را انجام می‌داد برای حمایت از کاندیداتوری آقای خاتمی در همان زمان هم ایشان با همین الفاظ مورد توهین و حمله قرار گرفته بود و حتی قبل از آن هم زمانی که مسئول ورزش بانوان بود، و مطرح می‌کرد که خانمها باید بتوانند مثل آقایان دوچرخه سواری کنند با همین الفاظ مورد توهین قرار گرفته بود. ولی از این مورد که بگذریم، متاسفانه در تاریخ معاصر ایران این الفاظ زیاد به خانم‌هایی اطلاق شده که از آن بُعد فقط همسری و مادری مقداری فراتر رفته‌اند و سعی کرده‌اند در حیطه عمومی و فضاهای عمومی نظرشان را بیان کنند و از نظراتشان دفاع کنند. به خصوص وقتی این نظرات در مخالفت و تضاد با نظرات مسلط حاکم بوده، دیدیم که خانمها با الفاظی شبیه روسپی مورد حمله قرار گرفته‌اند. بنابراین متاسفانه این اولین بار نیست و این نشان دهنده تسلط یک فرهنگ سیاسی بسیار مردسالار است و حضور فعال و معترض خانمها را در این عرصه هنوز حاکمان بر نمی‌تابند و به همین دلیل هم سعی می‌کنند با این توهین‌ها خانمها را ایزوله کنند و از عرصه سیاسی و عمومی کنار بگذارند. یک تفکر سنتی هست که معتقد است درست رفتار نکردن و عدم بینش سیاسی زنان است که باعث میشود جامعه با آنها چنین رفتاری کند. اگر زنان در جایگاه واقعی خودشان قرار گیرند و مسئولیت‌ها و پست‌های سیاسی را که قبول می‌کنند، به خوبی از عهده‌اش بربیایند قاعدتاً نباید دچار چنین مسائلی شوند. تفکر سنتی اساساً قائل به حضور زنان در فضاهای عمومی و به خصوص در حیطه سیاسی نیست. این هم در جوامع غربی بسیار دیده میشود و هم در جوامع شرقی. اما از زمانی که خانمها خودشان به خصوص در نمونه ایران که نگاه کنیم خانم‌های عادی ایرانی در دوره انقلاب ۷۹ است که به شکل جمعی در خیابان‌ها ظاهر می‌شوند و دیگر هم حاضر نمی‌شوند به حیطه فضای درونی و خانه برگردند. ولی مشاهده می‌کنیم که به انحای مختلف تلاش میشود که حالا که خانمها حاضر نیستند برگردند و نیمی از جامعه را هم تشکیل می‌دهند، نمی شود مجبورشان کرد حداقل تلاش آقایان هیئت حاکمه این است که به هیچ وجه نمی‌خواهند بگذارند که خانمها به عنوان شهروند اراده‌های فردی و جمعی خودشان را بیان کنند. ولی فکر می‌کنم در دهه‌های اخیر جامعه به خوبی نشان داده که حضور خانمها را کاملاً می‌پذیرد. جامعه نظرش به خانمها خیلی تغییر کرده اما این هیئت حاکمه است که مقاومت میکند در مقابل حق شهروندی زنان. در تایید صحبت‌های شما می‌توانم یادآوری کنم حکایت رای آوردن وزرای پیشنهادی زن از سوی آقای احمدی نژاد را که متاسفانه مورد تایید نمایندگان مجلس شورای اسلامی قرار نگرفتند. چقدر میتواند این گونه رفتارها و برخوردهای سیاسی و اجتماعی با زنانی که توانسته‌اند جایگاهی در پله‌های قدرت برای خودشان پیدا کنند، روی انگیزه زنان ایرانی تاثیر بگذارد، برای این که آنها هم بیایند و وارد حوزه قدرت شوند و سعی کنند پست‌هایی را به عهده بگیرند؟ به نظر من این نوع هتاکی‌ها موفق نشدند خانمها را از تلاش برای رسیدن به حقوق شهروندی سیاسی یا اجتماعی و یا مدنی برحذر بدارند و همینطور که گفتم این هتاکی‌ها و بی حرمتی‌ها را قبلاً هم در جا به جای تاریخ مملکت و تاریخ جهان داشتیم و اینها موفق نشدند که زنان را برای رسیدن به برابری من‌جمله در حیطه سیاسی برحذر دارند و الان هم من جو جامعه ایران و حضور گسترده زنان را در سطوح مختلف جوری می‌بینم که اتفاقاً این هتاکی‌ها آن فرد هتاک را ایزوله میکند و نه خانم‌هایی را که مورد هتاکی قرار می‌گیرند. من فکر می کنم این نشان دهنده تلاش مذبوحانه یک عده است برای کنار گذاشتن خانمها ولی این تلاش‌ها به نظر من می‌بینیم که در عرصه تاریخ معاصر ایران هم با شکست مواجه شده و خواهد شد.
شرکت گوگل دولت چين را متهم کرده است دسترسی کاربران به جی ميل را مشکل کرده است.شرکت گوگل دولت چين را متهم کرده است دسترسی کاربران به جی ميل را مشکل کرده است. به نوشته روزنامه انگليسی ديلی تلگراف طی هفته های اخير دسترسی کاربران به جی ميل در داخل چين با دشواری هايی همراه شد و تعدادی از خبرنگاران خارجی ساکن اين کشور می گويند که صفحه اشتراک و پست الکترونيکی آنها هک شده است. بروز اين مشکلات در هفته های اخير با ساير اقدامات گسترده دولت چين برای کنترل شبکه اينترنت همزمان با وقوع انقلابات و اعتراض های سياسی در خاورميانه همراه بوده است. هفته ها پيش همزمان با گسترش تحولات سياسی اخير در خاورميانه، برخی از طريق شبکه اينترنت در چين مردم را به اعتراض عليه حکومت دعوت می کردند. در همين حال دولت چين اتهامات شرکت گوگل در مورد مسدود کردن شبکه جی ميل را رد کرده است. سخنگوی وزارت خارجه چين گفت:« ما يک چنين اتهاماتی را نمی پذيريم». او سئوال های بيشتر خبرنگاران در اين زمينه را به دفتر روابط عمومی دولت چين ارجاع داد. به نوشته روزنامه « ديلی تلگراف» مهندسان شرکت گوگل اعلام کرده اند که هيچ اشکال فنی در وب سايت جی ميل به وجود نيامده است. به گفته گوگل روش دخالت يا خرابکاری دولت چين در اين شبکه به شکلی کاملا حساب شده و زيرکانه صورت گرفته تا چنين به نظربرسد که گويا مشکل دلايل فنی دارد. دو هفته پيش نيز گوگل در بيانيه ای اعلام کرد که « يک مجموعه حملات سايبری هدفمند و با انگيزه های سياسی برخی از کاربران اين شرکت را در چين هدف گرفته است. به نظر می رسد که فعالان سياسی و مدنی هدف اصلی اين حملات بوده اند.» روزنامه « ديلی تلگراف » يادآوری می کند که در اواخر سال ۲۰۰۹ شرکت گوگل در اعتراض به سانسور و محدوديت های اعمال شده از سوی دولت چين تصميم گرفت فعاليت اين شبکه را در سرزمين اصلی چين متوقف کند. در آن زمان هکرها برخی از اطلاعات درونی گوگل را ربوده و به صفحات و پست الکترونيکی افراد فعال در زمينه حقوق بشر رخنه کردند. همزمان کارشناسان شبکه اينترنت می گويند دولت چين يک لايه ديگر از حصار سانسور را به شبکه اينترنت در اين کشور افزوده تا از دسترسی کاربران به شبکه های اينترنتی بين المللی جلوگيری کند. بسياری از افراد و به خصوص موسسات تجاری برای برقراری رابطه فعاليت با جهان اينترنت شبکه های خصوصی داير کرده و خود را به ارائه کنندگان خدمات اينترنتی در خارج متصل می کردند. ولی اکنون استفاده کنندگان از بسياری از اين شبکه ها می گويند که طی هفته های اخير شبکه های آنها به کلی خنثی و غير فعال شده اند.
بازرسی از یک هواپیمای باری ایران که شنبه شب گذشته بدستور مقامات ترکیه در فرودگاه دیاربکر فرود آمد ، همچنان ادامه دارد. به گفته خبرنگار خبرگزاری فرانسه از فرودگاه دیاربکر، پلیس ترکیه محمولۀ این هواپیمای باری را تخلیه کرده است. خبرگزاری «دوغان » هم از پیدا شدن یک اسلحه سبک دربازرسیهای اولیه از این هواپیما خبر داده است. بر پایه گزارش خبرگزاری دوغان ، مقامات ترک روز سه شنبه به بازرسی بدنۀ هواپیما و قسمتهای مختلف آن ادامه داده اند. هفته پیش هم یک هواپیمای باری ایران بدستور مقامات ترکیه در فرودگاه نظامی دیاربکر فرود آمد و پس از ۱۴ ساعت بازرسی اجازه پرواز آن صادر شد. مقصد هر دو هواپیمای باری سوریه بود.
مرکز فرماندهی ارتش آمریکا در آفریقا، از سقوط یک جت جنگندۀ F 15 آمریکایی در لیبی خبر داده است. به گفته ارتش آمریکا ،این جت جنگنده شب گذشته در حالیکه مشغول عملیات نظامی بر فراز لیبی بود ، به احتمال زیاد بدلیل نقص فنی سقوط کرد ولی هردو خلبان آن نجات یافته اند. آمریکا یکی از سه کشور عمده ای است که در اجرای قطعنامه شورای امنیت، نیروهای خود را به منطقه اعزام کرده و بطور فعال در خنثی سازی نیروهای نظامی وفادار به معمر قذافی شرکت کرده است.
یک مرجع تقليد شيعه در قم با حمله به فیلم مستند «ظهور نزديک است» گفت که برخی، حرکات مشکوکی را درباره امام زمان انجام می دهند تا مسلمانان را از موضوع مهدويت نا اميد کنند. برخی گزارش ها حاکی از تهیه اين مستند از سوی هواداران دولت است.آيت الله مکارم شيرازی، از مراجع تقليد شيعه در قم، با حمله به فیلم مستند «ظهور نزديک است» گفت که برخی حرکات مشکوکی را درباره امام زمان انجام می دهند تا مسلمانان را از موضوع مهدويت نا اميد کنند. برخی گزارش ها حاکی است که اين فیلم مستند از سوی هواداران دولت تهيه شده است. آيت الله مکارم شيرازی روز دوشنبه، اول فروردين ماه، در مسجد جمکران قم به تهيه و توزيع سی دی این فیلم واکنش نشان داده و گفته است: «برخی حرکات مشکوکی را درباره امام زمان انجام می دهند و خبر از ظهور می دهند تا با دروغ های خود، مسلمانان را از وجود مقدس امام عصر و مهدويت نا اميد کنند.» بیشتر بخوانید: مردی از قم، سيد خراسانی و اينک آخرالزمان اين مرجع تقليد با بیان اینکه «بدون شک دست خارجی ها در اين توطئه ها در کار است» افزوده است: «سی دی هايی توزيع کرده اند که در واقع به اعتقادات مردم لطمه وارد می کند.» بر اساس اعتقاد شيعيان، «حضرت مهدی» امام دوازدهم شيعيان، از يک هزار سال پيش در غيبت به سر می برد و زمانی که در زمين ظلم و فساد زياد می شود، برای برپايی عدل و داد ظهور خواهد کرد. در هفته های اخير فيلمی با عنوان «ظهور نزديک است» توليد شده و به گزارش سايت های خبری ايران، صدها هزار حلقه سی دی از آن نيز توزيع شده است. بر اساس گزارشی که سايت «مشرق نيوز» نزديک به دستگاه های امنيتی جمهوری اسلامی ايران، منتشر کرده است، اين فيلم از سوی گروهی فرهنگی با عنوان «مبشران ظهور» تهيه و توليد شده است. اين گزارش می افزايد: «اين گروه که از اواسط سال ۱۳۸۸ فعاليت های خود را از طريق ارسال ايميل های گروهی به مردم آغاز کرده بود، روز دوازدهم اسفند سال ۸۸، فعاليت خود را به طور آشکار کليد زد.» اين سايت با اعلام اينکه گروه «مبشران ظهور» از سوی «محافل خاصی» حمايت می شود گفته است: « اين گروه، پس از گسترش فعاليت های خود و جمع آوری مبالغی برای هزينه کرد نشر عقايد خود از طريق سايت و توزيع سی دی، اقدام به ارتباط گيری با سازمان ها و نهادهای مختلف کرد.» در مستند «ظهور نزديک است» با استناد به برخی کتاب های مذهبی شيعيان و اهل سنت، تاکيد شده که زمان «ظهور امام زمان» فرا رسيده است و برای کمک به «حضرت مهدی»، «سيد خراسانی» از ايران به جنگ با سفيانی در عربستان می رود. هواداران تندرو ايده «ظهور امام زمان» می گويند که آيت الله علی خامنه ای همان «سيد خراسانی» است و محمود احمدی نژاد، رييس جمهور ايران، نيز شعيب ابن صالح اشاره شده در کتاب های تاريخی است که فرماندهی سپاه «سيد خراسانی» را بر عهده دارد. اين افراد در نوشته های خود به تطبيق رويدادهای اخير خاورميانه و ويژگی مقام های فعلی جمهوری اسلامی ايران با حوادث و شخصيت های زمان «ظهور امام دوازدهم شيعيان» پرداخته و از جمله برای اثبات سيد خراسانی بودن آيت الله خامنه ای، به نشانه هايی چون «تبار حسنی وی» و «خراسانی» بودن او اشاره می کنند. سی دی «ظهور نزديک است» که به اينترنت نيز راه يافته است، واکنش های مختلفی در ميان اصولگرايان برانگيخته و جلسات نقد نيز برای بررسی آن در قم برگزار شده است. گزارش برخی سايت ها حاکی است در يکی از اين جلسات نقد که روز ۲۲ اسفندماه در نمازخانه مدرسه فيضيه قم برگزار شد، دست اندرکاران اين مستند هم حضور داشتند که وقتی با انتقادهای وارد شده روبرو شدند محل برگزاری نشست را ترک کردند. انتشار اين سی دی با واکنش «مرکز تخصصی مهدويت حوزه علميه قم» نیز روبرو شده است و اين مرکز با صدور اطلاعيه ای، فيلم «ظهور نزديک است» را رد کرده و انتشار آن را «موجب تشويش و التهاب افکار عمومی» دانسته است. اين واکنش ها در حالی صورت می گيرد که محمود احمدی نژاد از زمان روی کار آمدن خود به عنوان رييس جمهور ايران در سال ۱۳۸۴، همواره اعلام کرده است که بايد مقدمات ظهور امام زمان را فراهم کرد و اکنون کشور از سوی «حضرت مهدی» اداره می شود. آقای احمدی نژاد در آذرماه سال ۱۳۸۸ نيز در ديدار با خانواده شهدا و ايثارگران استان اصفهان گفت: «سند داريم که آمريکا می‌خواهد جلوی ظهور امام زمان را بگيرد.» وی با اشاره به حضور نيروهای آمريکايی در عراق گفت: « ما اسناد آن را به دست آورديم که آنها معتقدند يکی از خاندان پيامبر اکرم در اين نقطه ظهور کرده و ريشه همه ظالمان عالم را خواهد خشکاند. آنها همه اين نقشه‌ها را کشيده اند که جلوی ظهور حضرت را بگيرند و می‌دانند ملت ايران زمينه ساز اين حادثه بوده و ياران اين حکومت خواهد بود.» در حال حاضر سايت های بسياری در زمينه «مهدويت» و «موعودگرايی» در ايران فعاليت می کنند که بر اساس برخی گزارش ها، تعداد آنها به بيش از يکصد سايت و وبلاگ می رسد و از سوی نهادهای دولتی و حوزه علميه قم پشتيبانی مالی می شوند.
سال ۱۳۸۹ را بدون تردید باید یکی از سیاه‌ترین سالهای تاریخ آموزش عالی ایران از منظر فضا و آزادی‌های آکادمیک و علمی نام داد.سال ۱۳۸۹ را بدون تردید باید یکی از سیاه‌ترین سالهای تاریخ آموزش عالی ایران از منظر فضا و آزادی‌های آکادمیک و علمی نام داد. محورهای اصلی سیاست‌های وزارتی که بهتر است نامش را ضد علوم و ضد پژوهش گذاشت در سالی که به آخر رسید همه ابعاد آزادی‌های آکادمیک در دانشگاه را نشانه رفت. کامران دانشجو هنگام گرفتن رای اعتماد در مجلس گفته بود که «من از طرف نظام جمهوری اسلامی مأموریت دارم، بنابراین به هیچ عنوان اجازه ضدیت با نظام را در داخل دانشگاه‌ها نخواهم داد». آقای وزیر در آن زمان به مجلس قول داد تکلیف دانشگاه را روشن کند و همه تلاش خود را به کار برد تا دانشگاهی تابع ولی فقیه و نظام به وجود آورد. سال ۱۳۸۹ را باید سال اجرای برنامه «مطیع‌سازی» دانشگاه نامید. پایان آزادی‌های آکادمیک شاید آخرین تصمیم وزارت کامران دانشجو در مورد محدود کردن آن دسته از دانشجویان خارج از کشوری که بخواهند پژوهشی درباره ایران انجام دهند را بتوان از نظر نمادین چکیده همه آن چیزهایی دانست که در سال گذشته بر دانشگاه و دانشگاهی و دانشجو در ایران رفت. روز ۱۷ اسفندماه ۱۳۸۹ محمدحسین مجلس‌آرا، مدیرکل امور دانش‌آموختگان وزارت علوم، از ممنوعیت انتخاب موضوع رساله «در ارتباط با ایران» برای دانشجویان خارج از کشور خبر داد و گفت این ممنوعیت شامل تمام دانشجویان یعنی کسانی که با هزینه شخصی برای ادامه تحصیل به خارج از کشور می‌روند یا بورسیه‌های دولتی میشود (مهر، ۱۷ اسفند ۱۳۸۹). یک هفته پس از این خبر حیرت‌آور حجت‌الاسلام علیرضا سلیمی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، از جلسه‌ای خبر داد که با حضور برخی از مسئولان وزرات علوم برای بررسی این مسئله برگزار شده است. وی گفت که با پیشنهاد کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی و وزارت علوم از این به بعد دانشجویان خارج از کشور که می‌خواهند موضوعات مربوط به ایران را به عنوان پایان‌نامه خود انتخاب کنند باید پیش از آغاز نگارش پایان‌نامه ضمن هماهنگی با وزارت علوم یک استاد راهنما و یک استاد مشاور داخلی از ایران در کنار استاد راهنما و استاد مشاوری که در خارج از کشور دارند انتخاب کنند تا روی پایان‌نامه‌ها نظارت داشته باشند (مهر، ۲۵ اسفندماه ۱۳۸۹). به این ترتیب با دخالت مجلس دیگر سخن از ممنوعیت کاملی که وزارت علوم به دنبال آن بود نیست، ولی چهارچوب جدید نیز در عمل مشکلات فراوانی برای پژوهش‌های مربوط به ایران در سایر کشورهای جهان به وجود خواهد آورد. سیاست جدید به معنای نظارت دولتی، ایدئولوژیک و امنیتی بر فعالیت‌های علمی دانشجویان ایرانی خارج از کشور است، درست به همان صورتی که دانشجویان داخل درگیر آن هستند. بیش از دو قرن از اعزام نخستین دانشجویان ایرانی به خارج از کشور می‌گذرد و این برای نخستین بار است که دولت قصد دارد به طور آشکار در فعالیت‌های علمی خارج از کشور دخالت کند. اقدامی که حتی به فکر شاهان قاجار پیش از انقلاب مشروطیت هم راه نیافت، اکنون مد نظر دولت کنونی در سال ۲۰۱۱ قرار گرفته است. وزارت علوم با چنین اقدامی قصد دارد نظارت کنونی بر پژوهش در دانشگاه‌های ایرانی را به سطح بین‌المللی هم گسترش دهد و حوزه ایران‌شناسی در دانشگاه‌های خارجی را که یکی از عرصه‌های تولید علمی درباره ایران است فلج کند. وزارت علوم آشکارا نگران نتایج پژوهش‌ها و حضور پژوهشگرانی است که با استفاده از آزادی‌های آکادمیک در کشورهای دیگر می‌توانند مطالبی را بازگو یا بیان کنند یا پژوهش‌هایی را انجام دهند که به مذاق مسئولین خوش نیاید. ترس آنها همچنین از این است که نوع کارکرد دانشگاهی در سایر نقاط جهان در ایران نیز تاثیر گذارد. این سیاست جدید به پژوهش در ایران نیز لطمه خواهد زد. بازبینی برنامه‌ها و حمله به علوم انسانی سیاست‌های تهاجمی وزارت علوم در این سال بازبینی برنامه‌های دانشگاهی به خصوص در رشته‌های علوم انسانی و اجتماعی را در دستور کار خود قرار داد. در سراسر سال گذشته بحث اسلامی کردن علوم انسانی دانشگاه‌ها موضوعی تکراری اما داغ بود. مسئولین و در راس آنها کامران دانشجو علوم انسانی کنونی دانشگاه‌ها را «باطل» می‌دانند و مدعی آنند که گویا «علوم انسانی اسلامی» وجود دارد که «حق» است و باید جایش را در دانشگاه پیدا کند. به نظر کامران دانشجو، «متون درسی دانشگاهی که فرهنگ انتظار دارد برآمده از آموزه‌های دینی است. برای حرکت به سمت آرمان‌ها و آماده کردن جامعه‌ای برای ظهور باید متون درسی را به‌خصوص در علوم انسانی از آموزه‌های دینی بگیریم (استخراج کنیم) و مکارم اخلاق اسلامی بیشتر و بیشتر در دانشگاه‌ها جاری و ساری شود. علم توام با دین را در دانشگاه‌ها جاری کنیم (ایسنا، ۱۰ شهریور ۱۳۸۹). در راستای همین قرائت بسیار خاص از «اسلامی شدن» است که آقای وزیر توصیه میکند در «تمام فعالیت‌های علمی، فرهنگی، پژوهشی و سیاسی دانشگاه» مرزبندی «با فتنه‌گران» مشخص باشد و برخورد «دوپهلو» صورت نگیرد (مهر، ۱۰ شهریور ۱۳۸۹). دولت به گفته مسئولین رنگانگش کمر به اسلامی کردن علوم انسانی بسته است، بدون آن که کسی سرانجام از مجموعه حرف‌ها و ادعاهای گاه ضد و نقیض آنها بتواند بگوید این اسلامی کردن چگونه باید عملی شود. گروهی گاه این موضوع را به آن اندازه ساده می‌کنند که گویی با یک بخشنامه اداری و چند سخنرانی و گردهمایی کار «اسلامی کردن» علوم انسانی یکسره میشود. اما همزمان در پس گردوغبار ایدئولوژیک و سیاسی کسی نمی‌داند «علوم انسانی اسلامی» در کجا تولید شده، چه کسانی این علوم پنهان مانده از چشم عموم را خلق کرده‌اند، کدام پژوهش‌های نظری و میدانی برای به وجود آمدن این «علوم اسلامی» انجام شده و آثاری که قرار است جای علوم انسانی کنونی دانشگاهی به دانشجویان پیشنهاد شود کدامند. با همه این ناشناخته‌ها در طول سال گذشته هفته و روزی نبود که کسانی از میان روحانیون و مقامات دولتی دشنامی نثار علوم انسانی دانشگاهی که از نظر آنها صد البته «غربی» و «غیربومی» هستند سخنی به میان نیاورد. کار به آنجا کشیده است که سردار نقدی از مشارکت بسیج در «اسلامی کردن دانشگاه و علوم انسانی» (فارس، ۷ بهمن ۱۳۸۹) سخن میگوید و رئیس سازمان بسیج دانشجویی وعده راه‌اندازی پژوهشکده‌های علوم انسانی (۲۳ مهرماه ۱۳۸۹) را می‌دهد. هنگام انقلاب فرهنگی سال ۱۳۵۹ چنین ادعا و گزاره‌ای بارها به میان آمد. در آن زمان هم سخن از غربی بودن فلسفه، جامعه‌شناسی یا روان‌شناسی و علوم سیاسی به میان می‌آمد و وعده اسلامی کردن آنها بر پایه آموزه‌های قرآن و سنت و اجماع داده می‌شد. صدها روحانی از حوزه‌ها روانه دانشگاه شدند و ۳۰ سال درباره وحدت حوزه و دانشگاه سخنرانی و گردهمایی انجام گرفت. امروز هم بسیاری از همان روحانیون سر‌شناس به گونه‌ای درباره لزوم «اسلامی کردن» سخن میگویند که گویی ما هنوز در سال ۱۳۵۹ هستیم. ابهام اساسی در معنای و میزان این «اسلامی شدن» سبب برداشت‌های مختلف از آن هم میشود. مصباح یزدی، روحانی‌ای که نظریه‌پرداز جناح محافظه‌کار افراطی به شمار می‌رود، بر خلاف مسئولین نگاهی انتقادی به روند اسلامی کردن دانشگاه‌ها دارد، زیرا از نظر وی «دانشگاه‌ها از عهده اسلامی شدن علوم انسانی برنمی‌آیند، زیرا معلومات آنها منحصر در علوم غربی است». (رجانیوز، ۷ اسفند ۱۳۸۹) نتیجه این کلاف سردرگم «اسلامی کردن» آسیب دیدن محیط علمی دانشگاهی، فشار بر استادان، محدویت‌های جدید در حوزه پژوهش، گسترش جو امنیتی و پلیسی و محدود شدن آزادی‌های آکادمیک است. مهار استادان دانشگاه وزیر از همان ابتدای سال گفت که دولت برای «برخورد با استادان سکولار» برنامه دارد و در حال برنامه‌ریزی برای اجرای این برنامه است (فارس، ۲۴ فروردین ۱۳۸۹). کامران دانشجو پیشتر نیز گفته بود که «از این پس استادی که دغدغه دین نداشته باشد جذب نمی‌کنیم» (مهر، ۲۱ اسفند ۱۳۸۸). از نظر ایشان، «در شرایط کنونی اساتید دانشگاهی باید متخصص و متعهد به نظام جمهوری اسلامی باشند و بر اساس ولایت‌پذیری به عنوان رکن اساسی نظام اسلامی گام بردارند. دانشگاه جای اساتیدی که بخواهند علیه نظام جمهوری اسلامی و خواسته‌های مردم در حماسه ۹ دی و ۲۲ بهمن فعالیت کنند، نیست.» سیاست وزارت علوم در زمینه کار و فعالیت دانشگاهیان هم در سال گذشته ایجاد فضای امنیتی و ترس به عنوان گام اول در «مهار» استادان دانشگاه بود. دولت از نفوذ ناچیز خود در میان افکار عمومی دانشگاهی به خوبی خبر دارد و زبان تهدید وزیر هم خطاب به اکثریت ناراضی است که به سکوت یا اطاعت دعوت میشود. اگر در جریان انقلاب فرهنگی اول (۱۳۵۹-۱۳۶۲) حدود ۴۰ درصد از نیروی دانشگاهی ایران از کار برکنار شد یا به اشکال گوناگون به فعالیت خود خاتمه داد، اکنون دیگر امکان در پیش گرفتن آن شیوه کار وجود ندارد. در سال ۱۳۵۹ کل دانشجویان ایران از ۱۷۴ هزار فراتر نمی‌رفت و هئیت‌های علمی دانشگاه‌ها هم کمتر از ۱۵ هزار نفر بود. بخش مهمی از سخنان وزیر علوم در سال پیش استادان دانشگاه را نشانه رفته است که از نظر ایشان باید نقش «افسران» جنگ نرم را در پروژه دانشگاهی دولت ایفا کنند، «غیرت دینی»، «فرهنگ بسیجی» و «دغدغه دین» داشته باشند، «عاشق شهادت» و «درخور لیاقت اعتماد مقام معظم رهبری» باشند، «پوزه دشمن را به خاک بمالند» و گاه اگر علم‌شان با نظر ولی فقیه همسان نبود دومی را انتخاب کنند (ایسنا، ۱۰ شهریور و مهر، ۶ شهریور ۱۳۸۹). با بازخوانی سیاست‌های وزارت علوم در سال ۱۳۸۹ می‌توان دست‌کم به سه هدف اصلی در زمینه برخورد با استادان اشاره کرد: هدف نخست ایجاد فضای امنیتی و نظارتی در دانشگاه برای ایجاد ترس در میان استادان است. بسیاری از تهدیدهای وزارتی و نیروهای امنیتی در حقیقت هشدار به استادانی است که نخواهند قاعده بازی را رعایت کنند. تهدید‌ها در مواردی شکل عملی هم به خود گرفته‌اند. برخی از استادان حتی در کلاس درس خود تعقیب می‌شوند و حراست و بسیج بدون پرده‌پوشی و به گونه‌ای واضح دست به جاسوسی، ضبط حرف‌ها یا برخورد پلیسی با آنها می‌زنند. دادن فرصت مطالعاتی، سفر به خارج از کشور یا ترفیع اداری و علمی با نظر حراست و وزارت علوم صورت می‌گیرد و استادانی که دارای «پرونده» باشند یا «خودی» به حساب نیایند سر و کارشان به دستگاه‌های نظارتی وزارت علوم و دانشگاه‌ها کشیده میشود. وزارت علوم با صراحت به قصد خرید سکوت استادان با آنها «مذاکره» میکند. همزمان با این اقدامات کم‌سابقه در تاریخ دانشگاهی جهان بر شمار بخشنامه‌های رنگارنگ امنیتی و بازدارنده مربوط به فعالیت‌های روزمره هم افزوده شده است. حتی در برخی دانشگاه‌ها از استادان کتبا خواسته شده تا از بستن در اتاق کارشان خودداری کنند. هدف دوم در سیاست‌های سال گذشته منزوی یا برکنار کردن آن دسته از استادانی است که در برابر سیاست‌های دولتی قرار دارند یا حضور آنها در دانشگاه برای وزارت علوم «زیان‌بخش» قلمداد میشود. شمار روزافزونی از استادان سر‌شناسی که آشکارا مخالف سیاست‌های دولت به شمار می‌روند ناچار به بازنشستگی اداری یا از رفتن به سر کلاس منع می‌شوند. هدف سوم سیاست‌های وزارت ضد علوم جذب استادان «وفادار» به حکومت در میان‌مدت و بلندمدت است. برای رسیدن به هدف وزارت علوم برای نخستین بار در دهه‌های گذشته به طور مرکزی و از بالا در گزینش پژوهشگران جوانی (مربی) که قصد پیوستن به آموزش عالی را دارند دخالت میکند. این اقدام وزارت علوم به نوعی خدشه‌دار کردن باز هم بیشتر همان استقلال نیم‌بند واحدهای آموزش عالی و نشانه بی‌اعتمادی به روند گزینش دانشگاهی است. برای تکمیل این سیاست نظارتی وزارت علوم دامنه دخالت خود را به پذیرش دانشجوی دکترا هم کشانده است. تبدیل دانشجویان به «سربازان امام زمان» دانشجویان سومین هدف سیاست‌های محدودکننده کامران دانشجو بودند. برای وزارت علوم برچیدن تشکل‌های دانشجویی غیرهم‌سو با دولت و فشار به دانشجویان معترض گام اصلی در راه ساکت کردن دانشگاه به شمار می‌رود. اخراج یا محرومیت از تحصیل صدها فعال دانشجویی را باید در همین چهارچوب در نظر گرفت. این سیاست به‌ویژه در شرایط بحران سیاسی که دانشجویان نقش مهمی در آن ایفا می‌کنند اهمیت فراوان دارد. امروزه ۳ میلیون و ۸۰۰ هزار دانشجویی که در دانشگاه‌های مختلف ایران ثبت نام کرده‌اند بیش از ۵ درصد کل جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند. در برخی از شهرهای دانشجویی درصد دانشجویان از ۲۰ درصد جمعیت هم فراتر می‌رود. نیروی دانشجویی در مرکز حرکت‌های اعتراضی چند سال اخیر قرار داشته است. کامران دانشجو در پی ایجاد دانشگاهی است که با «هدف ایجاد کشش در جامعه برای جامعه تراز امام زمان»، «سرباز امام زمان» تربیت کند (مهر، ۱۶ مرداد ۱۳۸۹). به نظر آقای وزیر، «باید دانشجویان را مانند پدران و مادران‌شان تربیت کنیم یعنی دوستدار اهل بیت و عاشق امام حسین (ع) تحویل جامعه دهیم و عشق به علی بن ابی‌طالب در دل‌هایشان باشد. بنابراین علم و دانش را برای تعالی بشریت به دانشجویان بیاموزیم. آیا میشود با الگوبرداری از غرب در دانشگاه عاشق امام حسین (ع) تحویل جامعه داد، عشق به امیرالمومنین حضرت علی (ع) را در دل‌ها ایجاد کرد، لیالی قدر را قدر دانست؟» (ایسنا، ۷ شهریور۱۳۸۹). با چنین درکی طبیعی است که بسیاری از دانشجویان کنونی، حتی آنها که از نظر سیاسی فعال هم نیستند برای وزارت علوم «ضد الگو» به شمار روند. برخی از طرح‌ها مانند تفکیک‌سازی جنسیتی که در سال گذشته فعال شده‌اند هدف اسلامی کردن فضای دانشگاهی را دنبال می‌کنند. وزیر علوم با صراحت میگوید: «اختلاط در دانشگاه‌ها یعنی مناسبات با الگوی غربی» (مهر، ۲۱ اسفند ۱۳۸۹) و بر پایه این گزاره تفکیک‌سازی جنسیتی یا بومی کردن گزینش برای جلوگیری از تحرک جغرافیایی دختران را گامی در راستای «غرب‌زدایی» دانشگاه قلمداد میکند. وزارت ضد علوم کامران دانشجو در کمتر از یک و نیم سال وزارت علوم را به وزارت ضد علوم تبدیل کرده است. دانشگاه مطلوب آقای وزیر دانشگاهی است مطیع قدرت که در آن در «هیچ علمی، زیبایی و خوبی معنا پیدا نمی‌کند مگر در مسیر ولایت». (مهر، ۷ شهریور ۱۳۸۹) او معتقد است که با در «اختیار گرفتن دانشگاه‌ها توسط چپاول‌گران شرق و غرب، آنها فضای اسلامی را به فضای لیبرال دموکراسی مد نظر خود تبدیل می‌کنند»، در حالی که دانشگاه باید «جامعه را به سمت تراز جامعه موعود حرکت» دهد. (ایسنا، ۹ شهریور ۱۳۸۹) استقلال علمی دانشگاه یکی از بنیادی‌ترین اصول فعالیت‌های علمی و پژوهشی در سراسر جهان را تشکیل می‌دهد. در تجربه دانشگاهی جهان، استقلال دانشگاه در برابر نهادهای قدرت به نوعی ضامن کیفیت علمی و آزادی‌های آکادمیکی است که در آن نقد و تفکر انتقادی به صورت ارزش‌های نهادی‌شده دانشگاه درآمده‌اند. در تاریخ دانشگاه استقلال علمی دو بعد اصلی دارد: بعد اول به آزادی و مصونیت کامل استادان و پژوهشگران در انتخاب موضوعات تدریس و پژوهش مربوط میشود. این بدان معناست که دولت و دیگر نهادهای قدرت در جامعه نمی‌توانند اراده خود را بر دانشگاه تحمیل کنند و استادان در کار پژوهشی و آموزشی و طرح نظرات و دستاوردهای علمی خود از آزادی کامل برخوردارند. بعد دوم استقلال علمی به اختیارات دانشگاه برای انتخاب اعضای هئیت علمی با معیار‌ها و ضوابط آکادمیک بازمی‌گردد. این دو اصل بنیادی در فعالیت‌های دانشگاه ضامن نقش کلیدی است که دانشگاه در توسعه علم و اندیشه ایفا میکند. اگر دانشگاه توانسته در دو قرن گذشته نقش مهمی در پیشرفت‌های فکری و علمی جامعه بشری ایفا کند این از جمله به دلیل برخورداری از استقلال علمی، فکری و آزادی در نقد و کاوش و پژوهش آزادانه در همه زمینه‌های مربوط به انسان، جامعه و طبیعت بوده است. جامعه مدرن از طریق نهادی کردن امر نقد و پژوهش در جایی به نام دانشگاه پذیرفته است که در حوزه اندیشه و علم خطوط قرمز حقیقت مطلق و ابدی معنا ندارند. سیاست‌های امنیتی و ایدئولوژیک دولت که به طور مستقیم جوهر وجودی دانشگاه یعنی استقلال این نهاد را نشانه رفته در سال گذشته ابعاد جدید و بی‌سابقه‌ای به خود گرفته است. با دخالت‌های دولتی و نیروهای امنیتی و نظامی در دانشگاه مصونیت این نهاد علمی و فرهنگی برای پرسش‌گری، نقد و مجادله فکری آزادانه که ابزاری‌های اولیه و اصلی کار علمی و پژوهش و آفرینش به شمار می‌روند در فضای امروز ایران معنای خود را از دست داده است.
نیروهای نظامی وفادار به معمر قذافی ، رهبر لیبی ، روز سه شنبه با استفاده از سلاحهای سنگین به دو شهر لیبی که در دست مخالفان است حمله کردند. به گزارش خبرگزاریهای بین المللی، شهرهای ِمصراته و ُزلیتن که در نزدیکی طرابلس ، پایتخت لیبی هستند هدف حمله نیروهای معمر قذافی قرار گرفته اند. این در حالیست که حملات هوایی نیروهای ائتلاف در لیبی ، روز سه شنبه نیز ادامه یافت. دراین حملات فرودگاهها ، پایگاههای دریایی ، نیروهای زمینی و پایگاههای دفاع ضد هوایی لیبی هدف حمله جتهای جنگنده نیروهای ائتلاف قرار گرفتند. از سوی دیگر نشست نمایندگان ناتو در بروکسل برای بررسی بحران لیبی روز سه شنبه ادامه می یابد. ۲۸ کشور عضو ناتو در جلسه روز دوشنبه خود نتوانستند بر سر چگونگی اجرای قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل درباره لیبی به توافق برسند. برخی از کشورهای غربی می گویند ناتو باید رهبری عملیات نظامی در اجرای منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی و حفاظت از جان شهروندان غیر نظامی آن کشور را بر عهده بگیرد.
حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان اعلام کرده است که نیروهای افغان، در شهریور ماه سال جاری، مسئولیت تامین امنیت در هفت ایا لت آن کشور را در دست خواهند گرفت. آقای کرزی گفته است در مرحله اول، کنترل مراکز چندین ایالت مانند هرات و مزار شریف از نیروهای خارجی به نیروهای افغان منتقل خواهد شد. قرار است تا سال ۲۰۱۴ کنترل امنیت در افغانستان به نیروهای افغان سپرده شود و نیروهای خارجی از آن کشور خارج شوند.
بدنبال انحلال دولت یمن در روز یکشنبه، و اعلام حمایت شماری از فرماندهان ارتش و سیاستمداران آن کشور از معترضین، روز سه شنبه نماینده یمن در اتحادیه عرب و همچنین وزیر سابق آب و محیط زیست، حمایت خود را از مخالفان حکومت علی عبدالله صالح ، رئیس جمهوری آن کشور اعلام کردند. پیش از این، رهبر یکی ازبزرگترین قبیله های یمن و جمعی از روحانیون با نفوذ آن کشور نیز خواهان کناره گیری عبدالله صالح شده بودند. دولت فرانسه هم نخستین کشوری بود که روز دوشنبه خواهان کناره گیری عبدالله صالح شد. آمریکا خواهان انتقال مسالمت آمیز قدرت سیاسی در یمن شده است. از سوی دیگر عبداله صالح از عربستان سعودی خواسته است در حل بحران سیاسی آن کشور میانجیگری کند و وزیر خارجه خود را به ریاض فرستاده است.
موشه کاتساو، رئیس جمهور سابق اسرائیل، که به ارتکاب جرائم جنسی و تجاوز متهم شده بود، به هفت سال زندان محکوم شد. رئیس جمهور سابق اسرائیل ، بلند پایه ترین مقام آن کشور است که به حبس محکوم میشود. وی رای دادگاه را رد کرد و آن را « پیروزی دروغ بر حقیقت » توصیف کرد. آقای کاتساو ۴۵ روز برای درخواست تجدید نظر فرصت دارد. موشه کاتساو که ایرانی الاصل است در بین سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ رئیس جمهور اسرائیل بود و در آن زمان به ادعای دادستانی ، دو تن از زنان زیر دستش را مورد آزار جنسی قرار داده بود.
دادگاهی در اسرائيل، موشه کاتساو، رييس جمهور پیشین اين کشور را به جرم تجاوز و ديگر آزارهای جنسی به هفت سال زندان محکوم کرد. اين سنگين ترين مجازات يک مقام عالی رتبه سياسی اسرائيلی در تاريخ اين کشور است.دادگاهی در اسرائيل، موشه کاتساو، رييس جمهور پیشین اين کشور را به جرم تجاوز و ديگر آزارهای جنسی به هفت سال زندان محکوم کرد. اين سنگين ترين مجازات يک مقام عالی رتبه سياسی اسرائيلی در تاريخ اين کشور است. وکيل مدافع آقای کاتساو از قاضی دادگاه خواسته بود با توجه به مقام عالی متهم، در حق او تخفيف قائل شود ولی قاضی دادگاه اين درخواست را رد کرده و حکم دادگاه را تاييد کرده است. آقای کاتساو که ۶۵ سال دارد، در زمان اعلام مجازات از سوی قاضی، به گريه افتاده و خطاب به قضات دادگاه فرياد زد: «شما همه اشتباه می کنيد! اين ها همه اش دروغ است، اين دخترها هم می دانند که همه اش دروغ است!» اشاره آقای کاتساو از «اين دخترها»، شاکيان اين پرونده است. موشه کاتساو متهم است زمانی که وزير جهانگردی اسرائيل بوده، به يک زن يک بار در محل کار و يک بار در هتل حمله کرده و برخی اتهامات او در مورد آزار جنسی هم به زمانی که رياست جمهوری اسرائيل را در اختيار داشته باز می گردد. اين پرونده پنج سال پيش و زمانی به جریان افتاد که آقای کاتساو شکايتی را تسيلم دادگاه کرد که در آن گفته شده بود يک زن قصد دارد از او «باجگیری» کند. يک زن که در ابتدا به عنوان متهم و «باجگیر» از سوی آقای کاتساو معرفی شده بود، همان ابتدا و پس از طرح شکايت از سوی رییس جمهور پیشین اسرائیل، به پليس مراجعه کرده و روايت خود از قضايا را به پليس گفت. اين پرونده فعال شده و به تدريج ديگر زنان هم به شاکيان اين پرونده پيوستند و روند پرونده را تغيير دادند. زنانی که متهم بودند، شاکی شدند و رييس جمهور پیشین اسرائيل که شاکی بود، متهم و دست آخر مجرم شد. در دسامبر سال گذشته ميلادی، دی ماه، دادگاهی در تل آويو، آقای کاتساو را به اتهام تجاوز جنسی و دو فقره آزار جنسی مجرم شناخت. اين دادگاه همچنين موشه کاتساو را در اتهام هايی چون ارتکاب به «اعمال بی شرمانه» و نيز «اخلال در اجرای عدالت» مجرم شناخت. دادگاه در زمان اجرای حکم اعلام کرد در بررسی اين پرونده، مقام و سابقه سياسی متهم در تغيير شرايط به نفع او نقشی نداشته است. آقای کاتساو در سال ۲۰۰۷ و دو هفته مانده به پايان مدت رياست جمهوری اش، از سمت خود استعفا کرد. در زمان پيگيری پرونده، به او پيشنهاد شده بود با قبول اتهام های خود، از مجازات زندان جلوگيری کند که او آن را نپذيرفته بود. موشه کاتساو تمامی اتهامات را رد کرده و گفت که «اين ها همه دسيسه سياسی است» که عليه او انجام شده چرا که او «يک يهودی اصيل خاورميانه ای است.» آقای کاتساو اصالت ایرانی دارد و در شهر یزد متولد شده است. وی پيشتر هم گفته بود مقامات اسرائيلی غربی تبار طاقت ديدن يک شرقی تبار در اين مقام (رياست جمهوری) را نداشتند. مقام رياست جمهوری در اسرائيل يک مقام تشريفاتی است.
بر سینمای داستانی ایران در سال گذشته چه رفت و رو به کجا دارد؟ سیاست‌های دولت احمدی‌نژاد در سینمای ایران چگونه بازتاب یافته است؟ چه ارزیابی‌ای از اقتصاد سینمای ایران می‌توان عرضه کرد؟ وضعیت نهادهای مدنی سینمایی چگونه است؟ مردم ایران چه تصوری از این سینما دارند؟ سینماگران مستقل چگونه می‌اندیشند؟ تحولات موضوعی و محتوایی به کدام سمت بوده است؟بر سینمای داستانی ایران در سال گذشته چه رفت و رو به کجا دارد؟ سیاست‌های دولت احمدی‌نژاد در سینمای ایران چگونه بازتاب یافته است؟ چه ارزیابی‌ای از اقتصاد سینمای ایران می‌توان عرضه کرد؟ وضعیت نهادهای مدنی سینمایی چگونه است؟ مردم ایران چه تصوری از این سینما دارند؟ سینماگران مستقل چگونه می‌اندیشند؟ تحولات موضوعی و محتوایی به کدام سمت بوده است؟ پاسخ به این پرسش‌ها به طور خلاصه آن است که در سال ۸۹ نیز همانند سالهای ۸۵-۸۸ سینمای ایران دوران سقوط کیفی و کمی خود را ادامه داده است. اقتصاد ورشکسته از میان ۴۵ فیلمی که در سال ۸۹ اکران شد، تنها یک فیلم (ملک سلیمان) توانست فروش بالای یک میلیارد تومانی به دست آورد و تنها هشت فیلم از مرز ۵۰۰ میلیون تومان گذشتند (ایسنا، ۲۱ اسفند ۱۳۸۹). این در حالی است که متوسط هزینهٔ تولید فیلم در ایران در این سال به طور متوسط حدود ۴۰۰ میلیون تومان بوده است. با توجه به تقسیم فروش میان تهیه‌کننده (۳۵ تا ۴۰ درصد)، سالن سینما (۵۰ درصد) و تبلیغات (۱۰ تا ۱۵ درصد)، تنها یک فیلم در این سال توانسته هزینهٔ خودش را همراه با اندکی سود از طریق اکران بازگرداند. در ابتدای دولت احمدی‌نژاد، حدود ۲۰ فیلم (از حدود ۵۰ تا ۷۰ فیلم تولید شده) می‌توانستند حداقل هزینهٔ خود را بازگردانند (علیرضا رضاداد، مدیر عامل بنیاد فارابی، ۴ آذر ۱۳۸۵، سایت دانشگاه امام صادق) این امر نشان‌دهندهٔ دولتی‌تر شدن هرچه بیشتر تولید و توزیع فیلم در کشور، بی‌توجهی مصرف‌کننده به این سینما و ورشکستگی کامل این صنعت است. تهیه‌کنندگان اصلی فیلم‌ها عمدتا موسسات دولتی (مثل بنیاد فارابی، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و تلویزیون دولتی و سازمان‌های تابعهٔ آن مثل سیمافیلم) هستند و اجرای طرح‌ها را عمدتا به خودی‌ها (اقوام، آشنایان و وفاداران) می‌سپارند. وام‌های کم‌بهرهٔ دولتی و خرید فیلم‌های بخش شبه‌دولتی توسط موسسات دولتی مثل تلویزیون (یا پروژه‌های مشترک) است که این بخش را سرپا نگاه داشته است. تنها با تزریق درآمدهای نفتی به جیب دست‌اندرکاران سینماست که در ایران فیلم تولید میشود. خداحافظی مردم با سالن سینما سالن‌های سینمای کشور همچنان در حال بسته شدن هستند (دو سینمای شهر کرمان در ابتدای سال ۸۹). سالن‌های سینما از ۴۵۰ در سال ۱۳۵۷ (برای ۳۵ میلیون نفر) به حدود ۲۰۰ سالن فعال در سال ۸۹ (برای ۷۵ میلیون نفر) کاهش یافته است. غیراستاندارد بودن سالن‌ها و به‌صرفه نبودن سالن‌داری به خاطر عدم جذابیت فیلم‌های ایرانی و عدم امکان اکران اغلب فیلم‌های خارجی از عوامل بسته شدن سالن‌های سینما در ایران هستند. بی‌ارتباطی بسیاری از مضامین فیلم‌ها با تحولات و مسائل اجتماعی نیز به خداحافظی بسیاری از مردم با سالن‌های سینما انجامیده است. ممنوعیت پخش اغلب فیلم‌های خارجی به جای آن که به تولید و مصرف فیلم ایرانی یاری رساند موجب کاهش کیفیت تولیدات در شرایط فقدان رقابت و افول بخش نمایش شده است. برخی از استان‌ها در سال ۸۹ تنها سالن سینمای خود را نیز از دست دادند. ۴۰۰ شهر کشور با جمعیت بالای ۱۰۰ هزار نفر سالن سینما ندارند (تابناک، ۲۱ بهمن ۱۳۸۸). میزان بلیت فروخته شده از حدود ۸۰ میلیون در سال ۱۳۶۸ به ۶۵ میلیون بلیت در سال ۱۳۷۲ و بعد به ۱۶ میلیون در سال ۱۳۸۵ و به ۱۲ میلیون در سال ۱۳۸۹ رسیده است. این کاهش حدود ۷۰۰ درصدی در عین افزایش حدود ۲۰ میلیونی جمعیت کشور از اواخر دههٔ شصت صورت گرفته است. تهاجم به خانهٔ سینما خانه سینما تنها تشکل مدنی در حوزهٔ سینمای کشور است که تحت نظارت دولت، اصناف سینمایی را در یک تشکل نیمه‌مستقل گردهم آورده است. این تشکل در دههٔ هشتاد تلاش کرده است در موضع‌گیری‌هایش احتیاط زیادی به خرج دهد تا مورد تهاجم دولت احمدی‌نژاد قرار نگیرد. اما دولت نظامی- امنیتی موجود به این حد قانع نیست و با پرسش از قانونی بودن در پی از هم پاشیدن این نهاد است: «باید جمعی قانونی دور هم بنشینند و بررسی شود که آیا خانه سینما جایگاه قانونی دارد یا نه؟ این مسائل باید مشخص شود که آیا خانه سینما با توجه به تعریفی که از آن شده در حال حاضر جایگاه قانونی دارد یا تبدیل به یک موسسه خصوصی شده است که در اختیار چند نفر قرار دارد. به نظر ما خانه سینما جایگاه قانونی ندارد. خانه سینما نیاز به اصلاح دارد. سینمای ایران دارد به رشدی متعالی می‌رسد و نیازمند ورود به حوزه جدیدی است.» سیاست دولت نیز انحلال خانهٔ سینما برای کاهش قدرت آن در صنوف سینمایی است: «سینمای ایران باید وارد دوره جدیدی شود و نظام صنفی جدیدی برای آن تعریف شود. اصناف باید از یکدیگر جدا و مستقل کار کنند.» (جواد شمقدری، معاون امور سینمایی، تابناک، ۲۱ اسفند ۱۳۸۹) در سال ۸۹ دولت از پرداخت سه درصد سهم خانه سینما از فروش فیلم‌ها در مواردی سر باز زد یا آن را به تاخیر انداخت تا به تضعیف این نهاد اقدام کند. بحران مقبولیت نوع برخورد حکومت با جعفر پناهی و محمد رسول‌اف و محدود کردن فعالیت سینماگران منتقد باعث کاهش شدید مقبولیت مقامات دولتی و بی‌اعتبار شدن نهادهای دولتی در حوزهٔ سینما شده است. علاوه بر آن، تشدید سانسور در چند مرحله از تایید فیلمنامه تا مجوز تولید و مجوز پخش، سینماگران حرفهای را در شرایط بسیار دشواری قرار داده است. این بحران مقبولیت تا آن حد گسترش یافته است که بسیاری از سینماگران از حضور در داوری جشنوارهٔ فجر به عنوان مهمترین جشنوارهٔ سیاسی کشور خودداری کردند و حسن عباسی از تبلیغاتچی‌های نظامی به عنوان داور در جشنوارهٔ فیلم فجر ظاهر شد. تنها پس از یک هفته از اعلام اساسی داوران، پنج تن از آنها اعلام انصراف کردند (پوران درخشنده، ناصر صفاریان، اسدالله نیک‌نژاد، انسیه شاه‌حسینی و شهریار بحرانی). ریختن سینما در قالب ذهنیت رهبری از حیث کیفیت نیز سال ۸۹ سال چندان قابل توجهی برای سینمای ایران نبود. در آثار داستانی غیر از «جدایی نادر از سیمین» که در جشنوارهٔ برلین نیز موفق بود فیلم دیگری در این سال درخششی نداشت. علی‌رغم تولید به طور متوسط ۵۰ تا ۷۰ (گاه تا ۹۰) فیلم داستانی در سال، تعداد آثار هنری ماندگار و مورد توجه مردم مرتبا رو به کاهش بوده‌اند. در دههٔ ۶۰ حدود ده تا پانزده درصد فیلم‌های تولید شده دارای ارزش‌های هنری و جذابیت‌های عمومی بودند و در گیشهٔ داخلی یا جشنواره‌های خارجی موفقیت کسب می‌کردند. این رقم در دههٔ ۸۰ به حدود دو تا چهار درصد کاهش یافته است. سیاست صریح حاکمان جمهوری اسلامی، اعطای بودجه‌های دولتی در بخش سینما به افراد و موضوعاتی است که مشخصا در چارچوب موضوعات مورد نظر خامنه‌ای، بیت رهبری و نظامیان هوادار آن فیلم بسازند. این سیاست در عین دادن فرصت فیلمسازی به اعضای انصار حزب‌الله و حلقات کوچک حزب‌اللهی‌های وفادار یا کسانی که اظهار وفاداری می‌کنند مجرب‌ترین فیلمسازان کشور را از ساخت فیلم محروم کرده است. تنها آن دسته از فیلمسازان مستقلی که به تهیه‌کنندگان خارجی دسترسی دارند می‌توانند به کار خود ادامه دهند (بسیاری از آنها در خارج از کشور). آثار مورد توجه دستگاه فرهنگی دولت در تولیدات سینمایی ۸۹ آنها هستند که دغدغه‌های ایدئولوژیک دولت را منعکس می‌کنند. با همین دغدغه‌هاست که شاهد تداوم تولید «اخراجی‌ها» (نگاه لمپنی به جنگ و رویدادهای آن) و تولید آثاری مثل «پایان‌نامه» (با مضمون حوادث پس از انتخابات از نگاه سازمان سرکوب)، ۳۳ روز (در مورد جنگ در لبنان با نگاه حزب‌الله لبنان و دیدگاه رسمی جمهوری اسلامی)، ورود آقایان ممنوع (با محوریت موضوع جداسازی جنسیتی، گرچه نویسنده از نگاه دولتی به این موضوع فراتر رفته است) و برف روی شیروانی داغ (برخورد دولتی با جریان روشنفکری در ایران که ترجیح روشنفکران وفادار به ولایت فقیه به روشنفکران منتقد وی است) هستیم.
اعضای اتحادیه اروپا بر سر تحریم آن دسته از مقامهای ایران که در نقض حقوق بشر دست دارند به توافق رسیدند. همزمان ۳۸ سازمان حقوق بشری مستقل خاورمیانه، آفریقا و آسیا از سازمان کنفرانس اسلامی خواسته اند تا از اعزام گزارشگر حقوق بشر به ایران حمایت کند.کشورهای عضو اتحادیه اروپا روز دوشنبه بر سر تحریم آن دسته از مقامهای جمهوری اسلامی که در نقض حقوق بشر در ایران دست دارند با یکدیگر به توافق رسیدند. به گزارش خبرگزاری فرانسه، وزریران امور خارجه اتحادیه اروپا روز دوشنبه، اول فروردین، پس از جلسه‌ای در بروکسل پایتخت بلژیک، در بیانیه‌ای اعلام کرند که توافق کرده‌اند تا به سرعت تحریم هایی را علیه افرادی که مسئول «نقض شدید حقوق بشر» در ایران هستند وضع کنند. ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا در این بیانیه همچنین نسبت به وضعیت «رو به زوال» حقوق بشر در ایران، «افزایش شدید اعدام‌ها در ماه‌های اخیر و سرکوب سیستماتیک شهروندان ایرنی» ابراز نگرانی کرده‌اند. در این بیانیه از جمهوری اسلامی ایران خواسته شده است تا ضمن پایبندی به میثاق‌های بین‌المللی، زندانیان سیاسی را «فورا» آزاد کرده و اعدام‌ها را متوقف کند. اقدام های اتحادیه اروپا در حالی صورت می‌گیرد که پیشتر نیز ۳۸ سازمان حقوق بشری مستقل خاورمیانه، آفریقا و آسیا با ارسال نامه‌ای به وزریران خارجه کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی، از آنها خواستند تا از تعیین و اعزام گزارشگر حقوق بشر برای ایران از سوی سازمان ملل حمایت کنند. در این نامه که متن آن در وبسایت کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران به چاپ رسیده و از سوی اعضای سازمان‌های حقوق بشری کشورهایی نظیر الجزایر، مصر، بحرین، اندونزی، عراق، لبنان، مالزی، سوریه، اوگاندا و نیجریه تهیه شده، از کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی خواسته شده است تا از پیش نویس قطعنامه‌ای برای تعیین گزارشگر ویژه سازمان ملل به منظور نظارت بر وضعیت حقوق بشر ایران پشتیبانی کنند. در این نامه که روز ۲۳ اسفند تهیه شده، آمده است: «به عنوان گروه‌های حقوق بشری که عمدتاً برای دفاع از حقوق شهروندان کشورهای مسلمان فعالیت می‌کنیم... امیدواریم به قطعنامه‌ای که به تغییر روند منفی حقوق بشر که (در حال حاضر) در جمهوری اسلامی ایران حاکم است کمک خواهد کرد، با دید مثبت بنگرید.» تهیه‌کنندگان این نامه همچنین تأکید کرده‌اند که مجمع حقوق بشر سازمان ملل متحد باید برای تشویق ایران به پایبندی به اصول و استانداردهای حقوق بشر تمام توان خود را به کار ببندد. کشور سوئد نخستین کشوری بود که تصویب قطعنامه‌ای برای اعزام گزارشگر ویژه سازمان ملل به ایران برای بررسی وضعیت حقوق بشر در این کشور را مطرح کرد که به دنبال سوئد، آمریکا نیز حمایت خود را از این پیشنهاد اعلام کرد . در صورت تصویب این قطعنامه، گزارشگر یا ناظری برای بررسی میزان تعهد جمهوری اسلامی به میثاق‌های بین‌المللی تعیین میشود و این فرد به طور مرتب وضعیت حقوق بشر در ایران را به این مجمع گزارش خواهد داد. قرار بر این است که این پیش نویس روز پنجم فروردین در مجمع حقوق بشر سازمان ملل در ژنو به رای گذاشته شود. هادی قائمی، سخنگوی کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران در خصوص نامه تهیه شده از سوی ۳۸ سازمان حقوق بشر گفته است که بحران نقض حقوق بشر در ایران جدی است و گروه‌های حقوق بشری از کشورهای مختلف مسلمان نیز نیاز به یک اقدام در این زمینه را درک کرده اند. پیشتر سازمان گزارشگران بدون مرز نیز از مجمع حقوق بشر سازمان ملل خواسته بود تا گزارشگر ویژه‌ای را برای بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران تعیین کند. تلاش سازمان‌های مختلف حقوق بشر برای ترغیب سازمان ملل به منظور تعیین گزارشگر ویژه در حالی صورت می‌گیرد که بان‌گی‌مون، دبیر کل این سازمان در هفته آخر اسفندماه از وضعیت ناگوار حقوق بشر در ایران به شدت انتقاد کرده و گفته بود که با وجود درخواست‌های مکرر سازمان ملل متحد، ایران از سال ۲۰۰۵ به نمایندگان این سازمان، اجازه نداده برای تهیه گزارش‌های خود به ایران سفر کنند.
مرور یک سال برنامه‌های تلویزیون دولتی ایران، بیش از هر چیز غلبه سنگین سیاست و محافظه‌کاری را نشان می‌دهد. سیاست‌های برنامه‌سازی در شبکه‌های مختلف تلویزیون جمهوری اسلامی در سال ۸۹ آشکارا سخت‌تر و محافظه‌کارانه‌تر شد، آن‌چنان که در این سال اندک روزنه‌هایی هم که برای انتشار افکار گروه‌های مستقل معقتد به جمهوری اسلامی وجود داشت از میان رفت.مرور یک سال برنامه‌های تلویزیون دولتی ایران، بیش از هر چیز غلبه سنگین سیاست و محافظه‌کاری را نشان می‌دهد. سیاست‌های برنامه‌سازی در شبکه‌های مختلف تلویزیون جمهوری اسلامی در سال ۸۹ آشکارا سخت‌تر و محافظه‌کارانه‌تر شد، آن‌چنان که در این سال اندک روزنه‌هایی هم که برای انتشار افکار گروه‌های مستقل معقتد به جمهوری اسلامی وجود داشت از میان رفت. مدیران تلویزیون دولتی ایران در سال ۸۹ متاثر از شرایط جامعه و نیز نگاه صریح حاکمیت، برنامه‌های سیاسی-اجتماعی را هر چه بیشتر به سمت نوعی افراط‌گرایی بردند و آنها را تبدیل به بلندگوی تنها یک نوع تفکر در جامعه ایران کردند. ساخت چند مستند سیاسی در مقاطع زمانی خاص با نام‌هایی چون «فتنه»، «سه روز بعد از واقعه» و «ویندوز قرمز» از جمله این برنامه‌ها بود، مستندهایی که اغلب در واحد مرکزی خبر تهیه شده و روایتی است مطابق نظر حاکمیت از رویدادهای سیاسی و اجتماعی ایران پس از انتخابات. در کنار این برنامه‌ها، تولید مجموعه‌های تحلیلی و نمایشی در راستای تخطئه و زیر سوال بردن تفکرات فرهنگی و سیاسی جریان‌های فکری روشنفکرانه در سال ۸۹ نیز افزایش قابل توجهی یافت. رضا صدیق، روزنامه‌نگار حوزه فرهنگ، درباره رویکرد کلی مدیریت تلویزیون دولتی ایران در سال گذشته میگوید: مهمترین اتفاقی که در سال ۱۳۸۹ در سازمان صدا و سیما افتاد، تغییر سیما بود که آقای میرباقری رفتند و آقای دارابی به جای ایشان آمدند. آقای دارابی نیز از بدو ورودشان با بخشنامه‌هایی که صادر کردند و جهت‌گیری‌هایی که انجام دادند، مشخص کردند که با چه نوع رویکردی و با چه سیاست‌گذاری خاصی این سمت را قبول کرده‌اند. به نظر می‌آید در سال ۱۳۸۹، در سازمان صدا و سیما و در سطح تصمیم‌گیری‌های کلان، سیاست‌ها یک‌دست‌تر شده، و میشود از زاویه‌ای گفت که این سیاست‌ها محتاطانه‌‌تر شده است. از زاویه دیگر در زمینه جناح‌بندی و بحث‌های سیاسی، یک‌دست‌تر شده است. به نظر می‌آید الک و تصفیه‌ای در گروه مدیران و کارکنان صدا و سیما صورت گرفته است، خیلی‌ها تلویحا کنار گذاشته شدند. در سال ۸۹ می‌توان گفت که صدا و سیما موضع و تکلیف خودش را از نظر سیاست‌گذاری کاملا روشن کرد و در برنامه‌های آن هم به خوبی این سیاست‌گذاری را می‌توانیم ببینیم. نمودش هم در ساخت برنامه‌های مستند و ویژه‌برنامه‌های مناظره‌ای است که اخیرا پخش میکند. رویکرد یک‌جانبه‌نگرانه تلویزیون ایران در بخش برنامه‌های مناظره‌ای و گفتوگو-محور نیز در سال ۱۳۸۹، نمود روشنی داشت. دعوت از تند‌ترین چهره‌های نزدیک به حاکمیت جمهوری اسلامی و قرار دادن تریبون در اختیار آنها برای انتقاد از جریان‌های مخالف، بیش از پیش دنبال شد. به این ترتیب محدود حضورهای جریان‌های منتقد نزدیک به اصول‌گرایان نیز با بیان چند انتقاد از نزدیکان رئیس جمهور، متوقف شد، مانند حضور الیاس نادران در یکی از برنامه‌های «دیروز، امروز، فردا». الیاس نادران: ببینید از سال گذشته پرونده بیمه ایران مطرح شده است. متهمینی داشته است، همه متهمین این پرونده، الا یک متهم دستگیر شده‌اند. قوه قضائیه رسما اعلام کرده است که این فرد- مثل بقیه افراد- در مظان اتهام است، یعنی اتهام متوجه او هم هست و باید بیاید و جواب بدهد. ما اگر نمی‌خواهیم تبعیضی باشد، چه جور باید این (عدم) تبعیض را نشان دهیم؟ با رفتار خودمان باید نشان بدهیم. در این میان وجوه سرگرمی‌ساز تلویزیون به عنوان یکی از کارکردهای اصلی‌اش در میان مردم ایران در سال ۸۹، با حاشیه‌های مختلف همراه بود. افزایش تعداد شبکه‌های ماهواره‌ای خارج از ایران در دو بخش سیاسی و سرگرمی باعث شد که بیش از گذشته نگرانی از کاهش میزان مخاطبان تلویزیون در برنامه‌های نمایشی هم نزد مدیران افزایش پیدا کند. میزان انتقاداتی هم که در سال ۸۹ از شبکه‌های ماهواره‌ای همچون «فارسی وان» و «من و تو» به اندازه شبکه‌های خبررسانی از سوی مدیران و کارشناسان رسانه نزدیک به حاکمیت بیان شد، نشان‌دهنده این موضوع است. حتی کار به برخوردهای امنیتی هم رسید. از جمله دادستان تهران از پلمب مرکز تولید برنامه برای شبکه فارسی وان خبر داد. دادستان تهران: شبکه فارسی وان در حوزه کاملا تخصصی خانواده علیه خانواده ورود کرده بود. گزارشاتی که به پلیس رسیده بود نشان می‌داد که اینها بدون داشتن هیچ گونه مجوزی در تهران دفتری دایر کرده‌اند و یک فیلم ۵۷۰ قسمتی در حال دوبله بود و بخش‌هایی هم ترجمه شده و پخش شده بود. بنابراین پلیس بر روی این گزارش کار کرد و آنجا به دستور قاضی بازرسی شد و تاسیسات آنجا پلمب شد. سال ۸۹ تلویزیون دولتی ایران با نوع جدیدی از رقیبان هم مواجه شد. در این سال دو سریال «قهوه تلخ» و «قلب یخی» نیز بدون پخش از تلویزیون و به شکل عرضه در شبکه فیلم خانگی، بینندگان بسیاری پیدا کرد. بدین ترتیب چالش جذب مخاطب در سال ۸۹ بیش از گذشته به چشم آمد، نکته‌ای که آقای صدیق هم به آن اشاره میکند: صدیق: تلویزیون در سال ۸۹ در بحث نمایشی به صورت جدی در حال رقابت با شبکه‌های ماهواره‌ای و به‌خصوص شبکه فارسی وان و کمی بعد‌تر، شبکه من و تو و امثال‌هم بود. حالا از سوی دیگر شما سریال‌های عرضه شده در شبکه‌های خانگی مثل قهوه تلخ و قلب یخی را هم اضافه کنید، بحث رقابت برنامه‌های نمایشی با شبکه‌های ماهواره‌ای و شبکه‌های خانگی پررنگ‌تر میشود. اما امسال به دلیل دل‌زدگی مردم از تلویزیون به علت بحث‌هایی که بعد از انتخابات سال ۸۸ پیش آمد، علی‌رغم کاهش بودجه در سطح سازمان صدا و سیما، باز هم شاهد حجم تولید تله‌فیلم‌ها بودیم. از میان برنامه‌های پربیننده سال ۸۹ تلویزیون دولتی ایران در حوزه برنامه‌های ترکیبی و نمایشی، می‌توان به سریال‌های مختارنامه، فاصله‌ها، زیر هشت و در مسیر زاینده‌رود اشاره کرد. در بخش برنامه‌های ترکیبی هم همچنان برنامه ۹۰ با فاصله، از بقیه جلو‌تر بود و برنامه هفت هم در مقطع جشنواره فیلم فجر، بینندگانی پیدا کرد. رضا صدیق درباره سریال‌های موفق سال ۸۹ میگوید: در بحث سریال، در سالی که پشت سر گذاشتیم، حد سریال‌های تولید شده به نسبت سالهای گذشته بالا بود. اما باز هم از نظر کیفی این سریال‌ها قابل توجه نبودند. در زمینه طنز به علت عدم حضور اشخاصی چون رضا عطاران و مهران مدیری که نوع نگاه خاص و متفاوتی در این زمینه داشتند، تلویزیون در بحث طنز به تکرار رسید. کار تلویزیون در این زمینه به جایی رسید که دست به دامن اشخاصی مانند مسعود ده‌نمکی و سریال دارا و ندار او شد. در بحث سریال‌های داستانی به اعتقاد من از نظر کیفی، ساختاری و نمایشی، در این سال ما فقط دو سریال قابل توجه داشتیم، یکی سریال مختارنامه و دیگری هم سریال زیر هشت سیروس مقدم. البته مختارنامه به تولید مدیریت فعلی سازمان صدا و سیما برنمی‌گردد و هفت یا هشت سالی بود که در حال تولید بود و در این مقطع مهیا و پخش شد، و جزء سریال‌های خوب تاریخی ما محسوب میشود. تلویزیون دولتی ایران در حالی سال ۸۹ را پشت سر گذاشت که بیش از هر زمان دیگری بر تکرار عنوان «رسانه ملی» برای خود اصرار داشت، هر چند که در همین سال، بیش از همیشه، با چالش فاصله گرفتن از جامعه مخاطبش روبه‌رو شده بود.
حملات هوايی نيروهای بين المللی عليه مواضع هواداران معمر قذافی در ليبی روز سه شنبه نیز ادامه یافت. جنگنده های ائتلاف بین المللی در حالی به عملیات خود در لیبی ادامه می دهند که گزارش شده حامیان قذافی، شهرهای مصراته و زنتان را با سلاح های سنگين هدف قرار داده اند. گزارش های تازه حاکی از سقوط یک جنگنده آمریکایی در شرق لیبی است.حملات هوايی نيروهای بين المللی عليه مواضع هواداران معمر قذافی در ليبی روز سه شنبه نیز ادامه یافت. جنگنده های ائتلاف بین المللی در حالی به عملیات خود در لیبی ادامه می دهند که گزارش شده نيروهای حامی قذافی، شهرهای مصراته و زنتان را با سلاح های سنگين هدف حمله قرار داده اند. بر اساس گزارش های تازه یک جنگنده آمریکایی با آتش نیروهای هوادار قذافی در شرق لیبی سقوط کرده است. این گزارش ها حاکی است که خلبان هواپیما توانسته پیش از سقوط این جنگنده با چتر به بیرون بپرد. وی در منطقه تحت کنترل شورشیان فرود آمده و در سلامت به سر می برد. در همین حال خبرگزاری رويترز گزارش داده است: جنگنده های بريتانيايی و فرانسوی در حالی به حملات خود ادامه می دهند که آمريکا اعلام کرده فقط به عنوان همکاری در اين عمليات حضور دارد و آن را هدايت و رهبری نخواهد کرد. ژنرال کارتر هام، فرمانده نيروهای نظامی آمريکايی در علميات ليبی، گفت: «احساس من اين است تا وقتی که اتفاق خاص و غيرقابل پيش بينی ای روی ندهد، عمليات نظامی در روزهای آينده کاهش يافته و کمتر خواهد شد.» باراک اوباما رييس جمهوری آمريکا که درشيلی به سر می برد، در يک کنفرانس خبری گفت ايالات متحده در نظر دارد «ظرف چند روز و نه چند هفته» هدايت عمليات در ليبی را به ديگر کشورها واگذار کند. باراک اوباما تصريح کرد که واشينگتن طرفدار برکناری معمر قذافی است اما به گفته او، هدف عمليات نيروهای ائتلاف تنها برقراری منطقه پرواز ممنوع و حفاظت از غيرنظاميان است. تلويزيون دولتی ليبی در گزارش هايی، حملات نظامی را جنگ «دشمنان صليبی» خواند و اعلام کرد که نظام حاکم به مقاومت های خود ادامه می دهد. حتی در يکی از بخش های خبری يکی از حاميان قذافی در يک برنامه تلويزيونی ظاهر شد و گفت که تا قطره آخر خون مبارزه خواهد کرد. در طول سه روز گذشته، ايالات متحده نزديک به ۱۵۰ موشک کروز به سوی ليبی شليک کرده که يکی از آنها به محل اقامت قذافی در طرابلس برخورد کرده است. در همین حال، شبکه تلويزيونی الجزيره گزارش داده که نيروهای حامی قذافی روز سه شنبه حملات سنگينی را شروع کرده اند تا شهر زنتان را در اختيار بگيرند. گزارش های دیگر حاکی است که نیروهای هوادار معمر قذافی همچنین شهر مصراته در شرق پایتخت لیبی را زیر آتش سنگین قرار داده اند. شاهدان عینی در مصراته به خبرگزاری رویترز گفته اند که در جریان این گلوله باران، چندین نفر از جمله تعدادی کودک کشته شده اند. درخواست آتش بس از سوی چين از سوی دیگر، چين روز سه شنبه درخواست کرد که آتش بس کامل و فوری در ليبی برقرار شود. سخنگوی وزارت خارجه چين گفت: «تمامی طرف ها بايد سلاح را زمين گذاشته و مسائل خود را با گفت و گو حل کنند.» ترکيه هم روز سه شنبه در موضعی ديگر درخواست کرد نيروهای ائتلاف بين المللی فعال در ليبی، با عنوان و دستور کار سازمان ملل به حملات ادامه دهند و سازمان آتلانتيک شمالی رهبری را بر عهده نگيرد. احمد داوود اوغلو، وزير خارجه ترکيه گفت: «بهتر است هدايت عمليات نظامی به عهده ناتو گذاشته نشود.» ترکيه يکی از اعضای ناتو است. اين در حالی است که ايتاليا روز دوشنبه گفته بود اگر ناتو هدايت اين عمليات را در دست نگيرد ممکن است، اين کشور پايگاه‌های خود را در اختيار نيروهای ائتلاف قرار ندهد. ترکيه با اينکه عضو ناتو است از سوی نيکولا سارکوزی، رييس جمهوری فرانسه به نشست پاريس دعوت نشده بود و به گفته برخی از ديپلمات‌ها، آنکارا از اين اقدام پاريس خشمگين است. اقدام نظامی ناتو عليه ليبی منوط به تاييد ۲۸ عضو اين سازمان است؛ رجب طيب اردوغان، نخست‌وزير ترکيه می‌گويد کشورش تنها هنگامی از عمليات ناتو در ليبی پشتيبانی میکند که به اشغال اين کشور منجر نشود. به گفته ديپلمات‌ها، ترکيه تنها مانع برای عمليات ناتو نيست و شماری ديگر از کشورها نيز از نقشی که فرانسه می‌خواهد در اين عمليات برعهده بگيرد ناراضی هستند. آلمان نيز به صراحت عمليات نظامی عليه ليبی را زير سئوال برده و نخست‌وزير روسيه، ولاديمير پوتين، آن را به جنگ‌های صليبی تشبيه کرده است. با ادامه درگيری ها در ليبی، بهای نفت خام در بازارهای جهانی افزايش يافته و به حدود ۱۰۲ دلار در هر بشکه رسيده است.
عظیم آقاجانی، متهم ایرانی وابسته به سپاه پاسداران و مرتبط با قاچاق اسلحه به بندر لاگوس نیجریه، در دادگاه رسیدگی به اتهاماتش گفت شرکتی که وی برای آنها کار می‌کرد مجوز واردات و صادرات اسلحه نداشته است.عظیم آقاجانی، متهم ایرانی وابسته به سپاه پاسداران و مرتبط با قاچاق اسلحه به بندر لاگوس نیجریه، روز دوشنبه در دادگاه رسیدگی به اتهاماتش گفت شرکتی که وی برای آن کار می‌کرد مجوز واردات و صادرات اسلحه نداشته است. به گزارش خبرگزاری فرانسه، در بیانیه ای که از سوی عظیم آقاجانی تهیه و در این دادگاه خوانده شد، آمده است که «شرکت تجارت عمومی بین‌المللی و ساختمانی» که در گامبیا به ثبت رسیده و آقای آقاجانی برای آن شرکت کار میکند، از سوی دولت ایران و از سوی دولت نیجریه مجوز واردات یا صادرات اسلحه به نیجریه و گامبیا و حتی هیچ کشور دیگری نداشته است. در این دادگاه اعلام شد که بیانیه یاد شده روز ۲۲ بهمن در مرکز فرماندهی پلیس مخفی نیجریه در ابوجا، پایتخت نیجریه، نوشته شده است. این اظهارات در حالی بیان می شود که جمهوری اسلامی ایران پیشتر اعلام کرده بود مقصد سلاحهای ارسالی ایران کشور گامبیا بوده است. ایران می گوید که محموله تسلیحاتی یاد شده سومین مورد از این نوع است و بر اساس توافقی رسمی میان گامبیا و جمهوری اسلامی ایران صورت گرفته است. گامبیا اظهارات مقام های ایرانی در این زمینه را رد کرده است. عظیم آقاجانی ۴۴ ساله همراه با علی عباس جگا، به دنبال کشف محموله تسلیحاتی از جمله موشک، مواد منفجره و موشک، در بندر لاگوس نیجریه دستگیر شد. این دو نفر متهم به واردات غیرقانونی محموله اسلحه به نیجریه و همچنین ارائه اطلاعات نادرست در مورد ۱۳ کانتینتر تسلیحاتی ضبط شده در بند لاگوس هستند . بر اساس کیفرخواست دادستان های نیجریه ای، این دو متهم در زمان کشف این محموله اعلام کرده بودند که کانتینرهای توقیفی حامل مواد ساختمانی هستند. آقای آقاجانی و جگا تمامی این اتهامات را رد کرده‌اند. به دنبال کشف این محموله در آبان ماه سال گذشته، مقام های پلیس نیجریه اعلام کرده بودند که علاوه بر این دو نفر، یک ایرانی دیگر نیز متهم به دست داشتن در این پرونده است که به دلیل مصونیت دیپلماتیک، بازداشت نشده و مورد بازجویی قرار نگرفته است. سنگال و گامبیا در اعتراض به ارسال این تسلیحات، روابط دیپلماتیک خود را با ایران قطع کردند و نیجریه نیز در مورد ضبط این تسلیحات به شورای امنیت سازمان ملل گزارش داد . بر اساس قطعنامه ۱۷۴۷ شورای امنیت در سال ۲۰۰۷، ایران از صادرات و انتقال انواع سلاح منع شده است.
ارتش اسرائیل اعلام کرده است که شامگاه دوشنبه، جت های جنگندۀ این کشور، چند هدف نظامی در نوار غزه را بمباران کرده اند. دو تونل زیر زمینی ، انبار مهمات و دو کارگاه تولید اسلحه از جمله اهدافی بودند که در حمله نیروهای اسرائیلی خسارت دیدند. به گفته مقامات فلسطینی، در این حملات، ۱۸ تن از غیر نظامیان و نیروهای امنیتی ِ حماس زخمی شدند. اسرائیل، حملۀ شامگاه دوشنبه را، پاسخی به حملات موشکی نیروهای حماس به مناطق مرزی اسرائیل، در هفته گذشته خوانده است.
چین خواهان برقراری آتش بس فوری و آغاز گفتگوها برای پایان دادن به عملیات خشونت بار در لیبی شده است. روز سه شنبه، سخنگوی وزارت خارجه چین، در یک کنفرانس خبری، نسبت به افزایش شمار تلفات غیر نظامیان در ناآرامیهای لیبی هشدار داد، و بار دیگر بر مخالفت چین در استفاده از نیروهای نظامی تاکید کرد. چین یکی از پنج کشوری بود که به قطعنامۀ شورای امنیت سازمان ملل برای اعلام منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی رای ممتنع داد. هند نیز که به قطعنامه پیشنهادی رای ممتنع داده بود، روز سه شنبه نیروهای خارجی را از دخالت در امور داخلی لیبی برحذر داشت. وزیر خارجه هند، از طرفین درگیریها در لیبی خواسته است به زد وخوردهای مسلحانه پایان دهند.
ايو مورالس، رييس جمهور بوليوی، با اشاره به بروز بحران اتمی در ژاپن اعلام کرد که در تصميم خود برای ساخت نيروگاه اتمی با کمک ايران تجديد نظر می کند. بولیوی و ایران سال گذشته در زمینه همکاری های اتمی با یکدیگر توافق کرده بودند.ايو مورالس، رييس جمهور بوليوی، با اشاره به بروز بحران اتمی در ژاپن اعلام کرد که در تصميم خود برای ساخت نيروگاه اتمی با کمک ايران تجديد نظر می کند. آقای مورالس روز دوشنبه با اعلام اين خبر گفت: «ما توافق هايی انجام داده بوديم تا انرژی هسته ای را به خدمت بگيريم، اما آنچه که در نيروگاه فوکوشيمای ژاپن روی داد، ما را به فکر وا می دارد.» به دنبال بروز زلزله ۹ ريشتری در ژاپن که به ويرانی های گسترده ای انجاميد، نيروگاه هسته ای فوکوشيما در شمال شرقی اين کشور با اختلال در سيستم خنک کننده خود روبرو شد که به دنبال آن چندين انفجار در راکتورهای آن رخ داد. يوکيا آمانو، مديرکل آژانس بين المللی انرژی اتمی، گفته است که بحران اتمی فعلی در ژاپن، «پايان يافته است.» بوليوی و ايران در سفر اکتبر سال گذشته ايو مورالس به تهران موافقتنامه ای در زمنيه همکاری دو جانبه برای ساخت يک نيروگاه هسته ای در بوليوی امضاء کردند. همکاری ايران و بوليوی در زمينه هسته ای واکنش ايالات متحده آمريکا را برانگيخت، و رابرت گيتس، وزير دفاع اين کشور، آذرماه سال گذشته نسبت به اين همکاری ها هشدار داد. آقای گيتس ابراز ترديد کرده بود که ايران توانايی فنی لازم برای کمک به به کشورهای آمريکای جنوبی در زمينه هسته ای داشته باشد. هيلاری کلينتون، وزير امور خارجه آمريکا، نيز بارها «نزديکی بيش از حد» کشورهای آمريکای لاتين به ايران را «ايده ای بد» قلمداد کرد که ممکن است «پيامدهايی» برای آنها در پی داشته باشد. اظهارات مقام های آمريکايی، واکنش رييس جمهور بوليوی را برانگيخت و وی در اظهاراتی گفت دولت او با هر کشوری که بخواهد هم پيمان میشود و نظر آمريکا در اين مورد برايش مهم نيست. از زمان روی کار آمدن محمود احمدی نژاد در سال ۱۳۸۴ روابط ايران و کشورهای دارای رهبران چپگرای آمريکای لاتين گسترش يافته است. رييس جمهور ونزوئلا که روابط نزديکی با ايران دارد در آبان ۱۳۸۸ اعلام کرد که قرار است ايران در امر استخراج اورانيوم با کاراکاس همکاری کند. هوگو چاوز همواره از برنامه هسته ای ايران دفاع کرده و گفته است که از صلح آميز بودن کامل آن برنامه «اطمينان» دارد. آژانس بين المللی انرژی اتمی در گزارش های متعدد خود از برنامه هسته ای ايران ابراز نگرانی کرده و شورای امنيت سازمان ملل نيز چهار دور قطعنامه تحريمی عليه تهران به تصويب رسانده است.
نیروهای بین المللی شامگاه دوشنبه برای سومین شب پیاپی اهدافی را در لیبی بمباران و موشک‌باران کردند. چندین انفجار و شلیک ضدهوایی در نزدیکی اقامتگاه معمر قذافی، رهبر لیبی، در طرابلس شنیده شده است. دولت لیبی اعلام کرد در جریان حملات دوشنبه شب شمار بیشتری غیرنظامی کشته شده اند. مخالفان حکومت لیبی، معمر قذافی را به استفاده از سپر انسانی متهم می کنند.
به گزارش خبرگزاری رویترز، شورای امنیت سازمان ملل درخواست لیبی برای برگزاری جلسه اضطراری را رد کرد. موسی کوسه، وزیرخارجه لیبی، در نامه ای به شورای امنیت خواستار برگزاری نشستی اضطراری برای بحث درباره عملیات نظامی علیه کشورش شده بود. اعضای شورای امنیت پس از رد درخواست لیبی تصمیم گرفتند تا روز پنج شنبه جلسه ای را با حضور بان گی مون، دبیرکل سازمان ملل، برگزار کنند و در این جلسه به بررسی چگونگی اجرای قعطنامه شورای امنیت درباره ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی بپردازند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر