 به گزارش تارنمای «مادران پارک لاله»، آنها در بیانیه خود ضمن محکوم نمودن سرکوب و کشتار مجدد معترضان، اعلام نموده اند که "ما مادران پارک لاله ، در کنار خانوادهای این دو جان باخته، داغدار و عزاداریم و هم صدا با آنان خواستار: محاکمه آمرین وعاملین بازداشتها و کشتار جانباختگان سال ٨٨ و ٨٩ و سی و دو سال اخیر ایران، آزادی بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی وعقیدتی و همچنین لغو کلی مجازات اعدام هستیم ."
متن این بیانیه به شرح زیر است:
مردم ایران همراه مادران پارک لاله بار دیگر داغدار و عزادار دو فرزند دلیر، ایران زمین شدند. مادران پارک لاله همراه مردم ایران در تظاهرات ۲۵ بهمن شرکت داشتند و داغ و درد شیدایی شما را به چشم دیدند و باطوم و گلوله خوردنتان را با جان و روان خود حس کردند . خون سرختان را در خاک به سرمه چشم کشیدند. امروز همدرد در کنار شما پدر و مادر "صانع ژاله" و "محمد مختاری" ایستاده اند در غمتان شریکند وبه شما تسلیت می گویند.
"صانع ژاله" و "محمد مختاری"، دو فرزند دلیر ایران زمین در روز ۲۵ بهمن، به ضرب گلوله ماموران کشته شدند. امروز خانواده های داغدار شان به عزای فرزندان خود نشسته اند. انها به صف هزاران خانواده پیوستند که در طی ۳۲ سال خون فرزندانشان به برای آزادی و به ناحق ریخته شده است. روز به خاک سپاری این دو عزیز مردم، ،نیروهای بسیجی و لباس شخصی ها، ده ها نفر را بازداشت کردند، سپس با تدارکات و تمهیدات گسترده‌ی نهادهای نظامی و امنیتی، جان باختگانی را که از جنبش مردم دزیده اند، «تشییع» کردند. اما علیرغم آن، صدای مویه مادر محمد و مادر صانع به گوش جهانیان رسیده است.دیر یا زود مردم ایران خواهد دانست این دو بخاطر آزادی در روز ۲۵ بهمن، جان باخته اند .
صانع ژاله
"صانع ژاله" که روز ٢۵ بهمن ماه ١٣٨٩در حمایت از مردم مصر و تونس، در راهپیمای ای مسالمت آمیز بدین مناسبت شرکت کرده بود، در جریان ناآرامیها در تهران، مورد اصابت گلوله قرار گرفت و پس از چند ساعت دست و پنجه نرم کردن با مرگ، در سن ٢۶ سالگی جان خود را از دست داد.وی به عنوان یک فعال مدنی، از بکارگیری روشهای خشونت آمیز اجتناب می ورزید.
صانع ژاله" سال ١٣۶٣ در شهرستان پاوه در استان کرمانشاه متولد شد. تحصیلات ابتدایی تا مقطع دبیرستان را در همان شهر به پایان رسانید، و پس از آن توانست با پذیرش در رشته نمایش، در دانشکده هنر دانشگاه تهران به تحصیل ادامه بدهد. وی همچنین در زمینه های فرهنگی، دانشجویی و مدنی فعال بود. صانع کار ادبی خود را با نوشتن داستان شروع کرد.وی عضو انجمن قلم کردستان ایران بود.در مورد صانع می گویند با توجه به علاقه و تواناییاش در نوشتن ، امید می رفت روزی داستان نویس موفقی باشد.
خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران «صانع ژاله» که با شلیک مستقیم مجروح و جان باخته است، را «بسیجی»! قلمداد کرده است.
محمد مختاری
محمد مختاری، فرزند اسماعیل و ۲۲ ساله، ساکن تهرانپارس، روز ۲۵ بهمن، بر اثر شلیک مستقیم گلوله نیروهای امنیتی از سوی ناحیه "کتف" مضروب شده بود. وی در خیابان رودکی نزدیک خیابان توحید، به ضرب گلولهٔ مستقیم ماموران موتور سوار نیروی انتظامی و به وسیلهٔ کلت کمری مجروح شد و حاضران در صحنه شدت جراحات وی را در حد مرگ نمی دانستند چرا که وی تا مدتی با پای خودش نیز حرکت می نموده است. به نظر می رسد وی به علت عدم رسیدگی به موقع پزشکی جان باخته باشد چرا که براثر شلیک گلوله به کتفش خون زیادی از بدن وی خارج شده بود تاجایی که شاهدان عینی تمامی لباس های وی را غرق در خون توصیف نموده‌اند.
محمد مختاری سه روز پیش از کشته شدن، در صفحه فیسبوک خود نوشته بود
"خدایا ایستاده مردن را نصبیم کن که از نشسته زیستن در ذلت خسته‌ام".
ما مادران پارک لاله ، در کنار خانوادهای این دو جان باخته، داغدار و عزاداریم و هم صدا با آنان خواستار:
- محاکمه آمرین وعاملین بازداشتها و کشتار جانباختگان سال ٨٨ و ٨٩ و سی و دو سال اخیر ایران
- آزادی بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی وعقیدتی
و لغو کلی مجازات اعدام هستیم .
مادران عزادار ایران(مادران پارک لاله)
حامیان مادران پارک لاله ایران-اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران -ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران-دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران-فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران-کلن
حامیان مادران پارک لاله ایران-لندن
حامیان مادران پارک لاله ایران- مونترال
حامیان مادران پارک لاله-لوس آنجلس – ولی
حامیان مادران پارک لاله-وین
حامیان مادران پارک لاله ایران-هامبورگ
-- تحول سبز
 آیا سقوط مبارک، اتفاق مبارکی برای مردم مصر است. در ایران سال ۱۳۵۷ اما این مبارکی، گام به گام و سایه به سایه مزه تلخ و نامبارکی‌اش را بر سر آزادیخواهان و مبانی حقوق سیاسی، اجتماعی، مدنی و انسانی ما ایرانیان پاشید. چند هفته پس از پیروزی انقلاب در میان شور و شوق زنان و مردان آزادیخواه کشورمان، اهداف آن به سرقت رفت تا اینکه امروز پس از گذشت ۳۲ سال، یک حکومت توتالیتر و مذهبی دوباره همه چیز و همه کس را به انقیاد خود کشیده‌است. این بار از نوع مذهبی‌اش.
نسل من چه میزان خطا کرد و چقدر آزمون‌های پرگزافی را آزمود، و آن تغییر برای نسل بعد چه چیزی به ارمغان آورد؟ و آیا اساساً دستاوردی داشت؟ پاسخ به طرح این سئوالات، هدف ستون‌های محدود سردبیری نیست و نیازمند یک بررسی همه جانبه‌تر است. اما صمیمانه آرزو می‌کنم که تجربیات انقلاب ایران، و اشراف بر تلخی‌ها و ناکامی‌های مردم ایران، چراغ راه مردم رنج‌کشیده مصر باشد و این پیروزی به کام‌شان مبارک و شیرین بنشیند.
سال گذشته ادامه مطالبات جنبش مدنی مردم ایران که به جنبش سبز شناخته می‌شود، امیدهایی را برای یک تغییر در میان بیشتر جوانان و اقشار متفاوت جامعه برانگیخته بود و اکثراً روز ۲۲ بهمن (سال ۱۳۸۸) را روز عقب‌نشینی رهبر کودتا و باند او متصور می‌شدند. با عدم دسترسی به این اهداف از سویی و شقاوت و ارعاب بیشتر نیروهای حاکمیت در سرکوب هرچه گسترده‌تر معترضین و تظاهرکنندگان از دیگرسو همراه با ایجاد محدودیت برای رهبران این جنبش، وانمود می‌شد که تخم ناامیدی در میان اکثر جوانان و فعالان سیاسی و اجتماعی ایران پاشیده شده‌است. حکومت کودتا که خود را قدر قدرت تصور می‌کرد، و در فرونشاندن اعتراضات و سرکوب آزادیخواهان لقب پیروز میدان به خود داده‌بود، همه چیز را آرام و در کنترل خود می‌دید.
با پیروزی مردم تونس و مصر و ادامه روند اعتراضات در الجزایر، یمن و اردن، جان تازه‌ای بر خواست و مطالبات معوقه مردم ایران دمیده‌شد. این مبارزات که از سوی حاکمان مستبد ایران نسخه ایرانی انقلاب اسلامی تلقی می‌شد، با مخالفت جهانی و مردم و رهبران جنبش این کشورها روبرو شد و در ایران نیز روحیه مقاومت مردم علیه خامنه‌ای و کودتاگران دولتی را بیشتر کرد. پیامد این روحیه، تحریم راهپیمایی دولتی روز ۲۲ بهمن امسال (۱۳۸۹) را نزد مردم بیش از پیش قوت بخشید. حضور نیافتن مردم در صف سیاهی لشکر کودتاچیان برای تجلیل از این روز و در مقابل هوشمندی رهبران جنبش سبز در اعلام ۲۵ بهمن به عنوان روز حمایت از مردم کشورهای شمال آفریقا، یک چالش جدید و جدی پیش روی حاکمیت کودتا گذاشته شد که تا پیش از این باورش شده‌بود که «چشم فتنه» را درآورده‌‌است. به همان میزان که در سال گذشته تلاش می‌شد تا خاک ناامیدی و رخوت در سراسر ایران پاشیده شود، حضور میلیونی روز دوشنبه گذشته‌ی مردم در ابعاد و طیف‌های متفاوت و متنوع، نه تنها جوانه‌های شاداب امید و مقاومت را در بین تمامی طیف‌ها و اقشار مردم بالا برده بلکه اضطراب و ترس و وحشت را در دل کودتاگران و تمامی رهبران و مسئولان آن نشاند.
از روز سه‌شنبه گذشته پس از ارسال پیام همبستگی موسوی با مردم معترض، نگرانی از ناپدید شدن وی قوت گرفته و تاکنون خبری از موسوی و همسرش زهرا رهنورد مخابره نشده‌است. مهدی کروبی نیز کماکان در حصر خانگی است. شورای هماهنگی راه سبز امید از تشکیلات وابسته به میرحسین موسوی، روز یکشنبه اول ماه اسفند برابر با ۲۰ فوریه را روز هفت و برگزاری تجلیل از دو تن از شهدای ۲۵ بهمن و نیز همه شهدای جنبش اخیر (بعد از انتخابات) اعلام کرده‌است. این تشکیلات در آفیش تبلیغاتی خود با نوشتن: [اول اسفنند ۱۳۸۹ «باز هم من و تو» برای ایران می‌آئیم] از تمام مردم ایران دعوت به راهپیمایی کرده و مکان آن را نیز «سراسر ایران» اعلام کرده‌است.
ما ایرانیان ونکوور سابقه درخشانی در حمایت‌های خود از جنبش مردم ایران در روزهای پس از انتخابات داریم. سهم ما در این برهه از تاریخ چیست؟ در تمامی اسناد و ویدیوهای بایگانی از حمایت‌های ایرانیان خارج از کشور، ونکوور سهم برجسته‌ای در کنار دیگر هموطنان ما دارد. سهم ما در این دوره از اعتراضات که از روز ۲۵ بهمن شروع شده و منجر به کشته‌شدن دوتن از جوانان کشور که تنها به دلیل همبستگی با مردم خاورمیانه و مبارزه برای آزادی در ایران به راهپیمایی رفته بودند، چیست؟ دانشجویانی که در امنیت جانی و ایرانیانی که به دور از کابوس سرکوب و دستگیری در ونکوور زندگی می‌کنند، می‌توانند گردهمایی‌های حمایتی را سازمان بدهند. نیروها و نهادهای مستقل، سازمان‌های مدافع حقوق بشر ایرانی، حامیان جنبش دانشجویی و دانشجویان ایرانی دانشگاه‌های ونکوور بزرگ، می‌توانند فراخوان و کمپین اعتراض به سرکوب و کشتار دانشجویان و مردم معترض به حاکمیت کودتا را در دستور کار خود قرار دهند. آنچنانکه مردم ونکوور بارها شاهد آن بوده‌اند.
سهم ما رسانه‌های ایرانی در بازتاب و فراخوان اعتراضی نسبت به این سرکوب‌ها چه میزان بوده‌است؟ چه کارنامه‌ای برای نسل جوان و امروز کشورمان در خارج از کشور می‌توانیم ازخود به‌جا بگذاریم؟ از خیل گروه‌ها و نهادهای اجتماعی و حقوق بشری ونکوور دریغ از صدور یک اطلاعیه جهت گردهمایی و پشتیابی از مردم بی‌دفاع کشورمان که گوشت جلوی باتوم و گلوله شده‌اند. کهریزک‌ها در حال بازسازی است و مسگرآباد‌ها در حال راه‌اندازی! آیا دوباره شاهد دستگیری، شکنجه، تجاوز و اعدام خواهران و برادران خود در جهنم دیگری مثل مسگرآباد خواهیم بود؟ اگر شما بخواهید می‌توانیم به گردهمایی مفید و موثر جهت حمایت از مردم شریف و آزادیخواه کشورمان در ونکوور بزرگ دست یابیم. ما نشان داده‌ایم که می‌توانیم. رسانه‌های خود را برای تحقق این هدف زیر فشار بگذارید. سازمان‌ها و نهادهای اجتماعی و حقوق بشری خود را برای سازمان دادن یک حرکت حمایتی از مردم ایران تشویق کنید. باور کنید در کنار برگزاری شب حافظ، مولوی، یلدا، چهارشنبه سوری، نوروز و سیزده بدر، می‌توان روز یا شبی را هم به حمایت از مردم ایران اختصاص داد. این دو هیچ تناقضی با هم ندارند. اشعار شاعران ما پر از روحیه آزادیخواهی و دفاع از اقشار ستمدیده است. به حرمت شعر این شاعران به دفاع از مردم کشورمان در خارج از کشور که هیچ هزینه‌ای هم ندارد بپردازیم. پیروزی بر این اهریمنان توان و نیروی همه اقشار را می‌طلبد. «ندا»های ایران را دریابیم و از هر طریقی که می‌توانیم با دولتمردان کانادا تماس بگیریم و پیرامون نگرانی‌های خود با آنها صحبت کنیم. ما از اینجا نیز می‌توانیم به مبارزات هموطنانمان در داخل کشور کمک کنیم.
| |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر