جنبش سبز از آغاز با فراز و فرود هایی همراه بوده است. سبزها دارای خصوصیات عقلانی و احساسی خوب و بدی هستند و هر یک در راستای رسیدن به اهداف خود ، ایده ای به خصوص دارند. اصولا یکی از ویژگی های جنبش های دموکراسی خواهی، تکثر و تعقل تک تک افراد شرکت کننده در این جنبش هاست. یعنی افراد برای پیروزی جنبش فکر می کنند، راه حل می دهند و با یکدیگر به مذاکره می پردازند. مهمترین بخش از مشورت ها تعریف نوع و چگونگی رسیدن به پیروزی است.
به طور دقیق تر اینکه چه اتفاقاتی باید بیفتد تا احساس کنیم و و اقعا هم اینگون باشد که پیروز شده ایم؟ آیا همه ی این اتفاق ها باید با هم رخ دهد یا می توان به صورت پلکانی هم به این خواسته ها رسید؟ آیا تحمل نقد و مشورت در جنبش، در حین مبارزه ضروری است یا در زمان مبارزه، نباید به نقد روی آورد؟ آیا یک استراتژی واحد برای پیروزی لازم است یا هر کسی با توجه به این ایده که هر نفر یک مغز متفکر است ، می تواند برای خود استراتژی جدید تعریف کند؟ آیا این استراتژی باید فارغ از اعمال و رفتار حاکمیت باشد یا می تواند وابسته باشد یا می تواند مجموعه ای از رفتارهای مستقل جنبش و پیش بینی رفتار حاکمان باشد؟ آیا خارج نشینان در این جنبش نقشی دارند و اگر دارند چگونه می توانند این نقش را ایفا کنند؟
سئوال های بسیار دیگری هم وجود دارد که با توجه به شرایط جدید می توان مطرح کرد. مهمتر از همه ی سئوال ها نحوه پاسخ گویی به این سئوال هاست . به طور جدی و با همفکری می توان به این سئوال ها پاسخ داد. من به عنوان یک فرد از این جنبش جواب های خود به این سئوال ها را شرح خواهم داد و البته باید گفت که این پاسخ ها، شروع گفتمانی است که باید ادامه یابد و به همین دلیل نقد کردن ، رد کردن یا پذیرفتن این نظرات، مساله ی واضحی است و هر کس به قدر خود می تواند در رشد جنبش سبز نقش داشته باشد.
سئوال اول: چه اتفاقاتی باید رخ دهد که مفهوم پیروزی جنبش را داشته باشد.
به نظر من مهمترین بخش از پیروزی، مساله ی انتخابات است. یعنی انتخاباتی آزاد با حضور همه ی قشر های جامعه برگزار شود و یک گروه مستقل بر نحوه ی کامل برگزاری آن ، یعنی بررسی صلاحیت ها،تبلیغات، شمارش آرا، و اعلام نتایج نظارت داشته باشد و همچنین دارای ضمانت اجرایی قوی نیز باشد. رسیدن به این خواسته، می تواند پایه ای مستحکم برای تضمین دموکراسی درایران باشد. این که این گروه ناظر چه ویژگی هایی داشته باشد یا چگونه انتخاب شود، خود سئوال جدیدی است که باید به صورت مفصل پاسخ داده شود. دوستان می توانند این بحث را ادامه دهند.
یکی دیگر از بخش های پیروزی، بازتعریف حوزه ی عملکرد نیروهای امنیتی است. این بخش با یک بخش دیگر یعنی آزادی رسانه ها در ارتباطی تنگاتنگ قرار دارد. یعنی نیروهای امنیتی، از بررسی و فیلتر کردن مسیرهای ارتباطی و زندانی کردن افراد مربوط به رسانه های جمعی و تحت فشار گذاشتن رسانه ها ، منع شوند. در حقیقت هنگامی که رسانه هابتوانند آزادانه نفس بکشند، یک پیروزی بزرگ محقق شده است. این که چگونه می شود به این هدف دست یافت نیز ، خود سئوالی است مهم است که مستلزم پاسخی شفاف می باشد.
پیروزی دیگر، بیرون رفتن ارگان های نظامی و امنیتی از تصمیم گیری های اقتصادی است. این ارگان ها با حضورگسترده ای که در شبکه های اقتصادی دارند، آن ها را در انحصار خود گرفته و اقتصاد را فلج کرده اند. از ایجاد فضای رقابتی جلوگیری کرده اند و قابل نظارت هم نیستند. باعث گسترش فساد اقتصادی و افزایش فعالیت مافیای اقتصادی- مافیایی می شوند. حضور آن ها مانع رشد اقتصادی کشور و توسعه کشور می شود و سدی جدی برای تحرک جنبش دموکراسی خواهی در ایران است. هنگامی که حاکمیت ، بخش های سود آور اقتصاد را به سلطه ی خود در آورد، کم کم شکاف طبقاتی افزایش یافته و افراد جامعه به جای حضور موثر در عرصه ی سیاسی، باید به فکر بقا و حیات خود باشند و عملا از قشر فعال جنبش به قشر منفعل آسیب پذیر تبدیل خواهند شد. قابلیت ریسک پذیری آن ها کاهش می یابد و بدنه جنبش با کمبود نیرو و فکر مواجه خواهد شد.باز پس گرفتن بنگاه های اقتصادی توسط مردم و اعمال مدیریت خصوصی بر آن ها ، یکی از مهمترین خواست های جنبش است.
حاکمیت به خوبی به این مساله پی برده است و به نظر می رسد با هدفمند کردن یارانه ها ، قصد تضعیف و نابودی طبقه متوسط را دارد. شیوه ی خوشه بندی اولیه حاکی از آن است که هدف از حذف یارانه ها، تحت فشار قرار دادن قسمتی از جامعه است که به لحاظ تمکن مالی، وابستگی کمی به دولت دارد. دولت به این طریق می تواند به گرو ه های حامی خود، توجه ویژه بنماید و گروه های مخالف را با استفاده از حربه ی اقتصادی، آرام نگه دارد. اینکه تا چه حد در این رویکرد موفق خواهد بود و اینکه آیا دولت به نتیجه مطلوب خود خواهد رسید یا خیر، سئوالی اساسی است که باز می تواند مورد بررسی قرار گیرد. البته به نظر من، جنبش می تواند با مطرح کردن خواست های ذکر های شده، از تمهیدات حاکمیت برای ویژه پروری، جلوگیری کند.
بخش دیگری از پیروزی تعریف جرم سیاسی است. یعنی شفاف شدن فضای سیاسی و عدم برخورد ایدیولوژیک با رقیبان سیاسی، پذیرفتن رقیبان در چارچوب قانون اساسی، و آزادی عمل سیاسی همه گروه های فکری، فصل دیگری از خواست های جنبش است. شاید این مهمترین و صعب ترین مسیر جنبش باشد. در مملکتی که رقیبان سیاسی از آغاز، با بهانه های اعتقادی حذف شده اند و مخالفان و منتقدان ، "بی دین، بد اخلاق، برانداز، معاند، منافق، جاسوس، روسپی، مزدور و ..." معرفی می شوند و هیچ کس در حاکمیت جوابگو نیست، فعالیت سیاسی از خطرناک ترین فعالیت های ممکن است. در واقع می توان گفت که ماهیت استبدادی حاکمیت به ماهیت دینی آن غلبه دارد. یعنی اگر کسی عملی خلاف شرع انجام داد، به مراتب گناه کمتری از یک فعال سیاسی مرتکب شده است. بررسی ریشه های چگونگی به وجود آمدن چنین حکومت هایی، به عهده ی خوانندگان محترم می باشد. تبلیغ مرجعیت قانون و ملاک بودن آن برای رفتارهای سیاسی بهترین گزینه می باشد. در حال حاضر حاکمیت از شمشیری دو لبه برای طرد مخالفان استفاده می کند. بعضی را به جرم آشوب گری و اغتشاش دست گیر می کند و هر جا که نمی تواند از قانون هزینه کند، از دین هزینه می کند. مثلا زندانیان سیاسی را مخالف اسلام و ولایت فقیه معرفی می کند. جنبش باید از حاکمیت بخواهد که به این دوگانگی پایان دهد و تنها قانون را ملاک عمل سیاسی قرار دهد و تعریفی دقیق نیز از جرم سیاسی ارایه کند. استفاده از عباراتی بی سر و ته و بی روح مانند تشویش اذهان عمومی، اقدام علیه امنیت ملی ، ارتباط با گروه های معاند و توهین به مقدسات و هزاران واژه ی بی معنی دیگر، باید خاتمه یابد. روش های رسیدن و چگونگی این درخواست هم باید مورد بررسی قرار گیرد.
یک بخش از پیروزی هم مربوط به داخل جنبش می باشد. همیشه اینگونه نیست که ما از حاکمیت چیزی بخواهیم یا آن ها از ما توقعی داشته باشند. توقعات ما از خودمان بسیار مهم و شاید مهمتر از توقعات ما از حاکمیت باشد. در رابطه با تغییرات درون جنبش باید دو نکته را لحاظ کرد. یک آنکه به هیچ وجه به مسایل سیاسی ، سیاه و سفید نگاه نکنیم. این بزگترین خطری است که افراد جنبش را از درون تهی می کند، هزینه ی حضور در جنبش را بالا می برد و عملا باعث رادیکال شدن فضای کشور می شود. به راحتی قابل درک است که فضای رادیکال، حاکمیت را مجاب خواهد کرد که استفاده از نیروهای امنیتی در تمامی بخش های جامعه، نه تنها مضر نیست بلکه برای بقا لازم است. صحبت ها و عمل های غیر واقع گرایانه، سهمی مهلک برای جنبش خواهد بود. مخصوصا کسانی که خواهان سرنگونی حاکمیت، به انتها رسیدن دوران ولایت فقیه، یا به زیر کشیدن همراه با خشونت حاکمان می باشند، باید بدانند که در راستای خواست حاکمیت گام بر می دارند و زمینه ی حذف مخالفان را فراهم می کنند. باید پذیرفت که طرفداران احمدی نژاد، رهبر جمهوری اسلامی و حتی معتقدان به نظام دینی با کارکرد دوگانه که در بالا ذکر شد، کم نیستند و اگر اکثریت نباشند، اقلیتی قابل اغماض هم نیستند. دنبال کردن شیوه های رادیکال، در بهترین حالت به جنگ داخلی می انجامد و حاکمیت، طرفداران خود را که از مردم هستند، در مقابل سبزها به جنگ و نزاع شهری فرا می خواند. این در حالی است که آن ها امکاناتی نا متناهی دارند و جنبش سبز از آن ها محروم است. به راحتی دسترسی های اینترنتی را قطع می کنند. به راحتی اسلحه حمل می کنند. به راحتی شلیک می کنند و به راحتی هم در نزاع خیابانی پیروز خواهند شد. پس بخشی از پیروزی آن است که افراد جنبش آگاهانه از رادیکال شدن آن جلوگیری کنند و در بدترین شرایط هم گزینه های مسالمت آمیز و گفتگو با حاکمیت را بررسی کنند. این که حاکمیت صدای ما را نمی شنود، یا خودش را به کری زده است،توجیهی بر اعمال خشونت از سمت سبزها نیست. گروه مادران عزادار بهترین نمونه از این نوع تفکر است که گرچه شدید ترین و خشن ترین برخورد حکومت را به خود دیده اند، اما روش تجمع در میان مردم را برای مبارزه با خشونت برگزیده اند.
پیروزی دوم درون جنبش دراین است که در هر شرایطی خواست های اساسی خود را پی گیری کند و در دام تبلیغات حاکمیت گرفتار نیاید. شاید 22 بهمن نقطه ی عطفی در مبارزات سیاسی جنبش باشد. آن هنگام که ایده ی اسب تروا شکست خورد و همچنین حضور خیابانی بدون رهبر واحد نیز به شکست انجامید و جمعیت سبزها به نفع حاکمیت مصادره شد. مسایل بسیار دیگری در مورد پیروزی ها و شکست ها وجود دارد که در ادامه خواهد امد. جواب پرسش های این متن نیز به مرور در نوشته های متعدد، منتشر خواهد.
اگر دوستان همیاری کنند، می توان نتیجه گیری ها و نظرهای مختلف را در یک مجموعه واحد منتشر کرد تا نقشی را که بر عهده ماست در این جنبش به خوبی ایفا کرده باشیم و گفتمان جدیدی در این راستا شکل بگیرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر