* * * بگشا! بگشا! دریچه ها را بگشا!
بر خاطره ها دریچه ها را بگشا!
با تو دل من، هوای دیگر دارد
شادی مرا دریچه ها را بگشا! * * *
بگذار بهار از تو آغاز شود
آواز خجسته ی تو، پرواز شود
ای عاطفه ی شکفته، ما را بنواز!
زیباست هر آن چه با تو دمساز شود * * *
سودا زده ام، دوباره بشناس مرا
سرشار کن از ترانه ی یاس مرا
هيهات، چه دور ماندم از شور حيات
بازآ و ببر به سمت گيلاس مرا * * *
از پونه، پيام آشنا می آید
عطر علف از عاطفه ها می آید
خيزید و به روی عاشقان، گل ریزید!
ای منتظران! بهار ما می آید * * *
در صبج شکوفه، در برت می خواهم
شبنم زده و تازه ترت می خواهم
آن دم که به ساحل تو نزدیک ترم
دریا – دریا بيشترت می خواهم * * *
برخيز و بيفشان و بباران ما را
سبز است ترانه ی بهاران، ما را
ای شعله ی هر شکفته، ای آتش عشق!
برخيز و برانگيز و بسوزان ما را!
اگر پاسخ مثبت است پس چرا به ندا آقا سلطان هر روز دارند گلوله شلیک می کنند؟
ندا آقا سلطان اینبار توسط کسی که خودش را نامزد او معرفی کرده است، کشته می شود. کاسپین ماکان دارد به پیشانی ندا گلوله شلیک می کند، تنها به این دلیل که در یک زمان کوتاه ندا به این مرد، تکیه کرده بود و سپس به هر دلیلی دیگر او را مرد زندگی خود نمی دانست و از او جدا شده بود.
مردی به نام علیرضا( کاسپین) ماکان این روزها کشور به کشور می گردد و به عنوان نامزد ندا و به نمایندگی از مردم ایران با رییس جمهور اسراییل هم قرار دیدار تنظیم می کند. این مرد با نام مشخص خود آزاد است هر کاری را انجام دهد اما فاجعه اینجاست که به نام ندا او را در دنیا می شناسند. به نام دختری که خانواده او هیچ ادعایی در داخل ایران ندارند اما او مدعی نمایندگی ندا و ارسال پیام ایران به جهان شده است.
خیلی پیشتر از اینها می خواستم این را بگویم اما باورم این بود که ماکان خودش این را خوب می دانست که وقتی در روزهای پایانی عمر ندا، دیگر نسبتی با او نداشت، بی شک پس از آن نیز گلیم خود را به اندازه دراز خواهد کرد و حریم او که رفته است و قدرت دفاع از خود ندارد را محترم خواهد شمرد.
درست در روزهایی که فیلم ندا توسط دوست انگلیسی ام کارگردانی می شد و من می باید ایمیلی که از خواهر ندا رسیده بود را برایش می خواندم، وسوسه شده بودم که متن آن ایمیل را منتشر کنم، نگران بودم که مبادا دل ماکان برنجد اما این روزها که ماکان دارد علاوه بر رنجاندن دل خانواده ندا ، دل یک ملت را هم می لرزاند به گمانم اخلاقی تر آن است که ایمیل خواهر ندا را یاد آوری کنم:
«...ماکان دیگر با ندا نبود، یک دوره خیلی کوتاه با ندا بود ... عکس هایی هم که ندا با موهای چتری دارد را ماکان از او انداخته بود....ماکان و ندا از هم جدا شده بودند ولی وقتی ندا را کشتند، ما دیدیم که ماکان عکس های همان دوره کوتاه را به رسانه ها داد...»
ماکان نه نامزد ندا بود و نه نماینده ملت ایران است در اسراییل .
همه ما در زندگی مان مردان و زنانی را می شناسیم که رهگذران نیمه در زندگی خویش بسیار داشته اند. ماکان رهگذری نیمه بود در زندگی ندا که باز هم تاکید می کنم بنا به هر دلیلی ندا دیگر او را نمی خواست . و حالا این پرسش مدام ذهن مرا مشغول کرده است که چرا باید یک انسان به خود اجازه دهد کسی را که روزی بر شانه او تکیه کرده بود و فردا دیگر آن شانه ها را تکیه گاه خود نمی دانست، تا این اندازه مورد بی احترامی قرار دهد که از نام و نگاه زیبای ندا برای خود قبای شهرت بدوزد. عکس های ندا امانتی بود در خلوت ماکان، آیا خیانت در امانت، کافی نیست تا انگیزه اصلی این روزهای کسی که قرار دیدار با رییس جمهور اسراییل می گذارد و از طرفی دیگر جنبش سبز ایران را به رسمیت نمی شناسد روشن شود؟
هرگز قصد بی احترامی به ماکان را ندارم اما به عنوان یک زن اگر مردی را در موقع حیاتم نخواسته ام هرگز پس از مرگم هم رضا نخواهم بود که آن مرد از جنازه بی جان من بالا رود. به همان اندازه روحم از خیانت درد می گیرد که تنم از گلوله های ماموران مسلح در کف خیابان دردمند شده بود.
من نماینده خانواده ندا نیستم اما این را خوب می دانم که دل مادر ندا این روزها از شلیک مکرر برخی از آدم های معمولی به پیشانی کم اقبال دخترش، رنجیده خاطر است. مادر ندا از کسانی که ندا را کشته اند تا کسانی که همچنان به کشتن روح او کمر بسته اند به یک اندازه دلگیر است.
ماکان اگر همت مضاعفی برای دیدار با رییس جمهور اسراییل داشت باید روی پای خودش می ایستاد و به دور دنیا سفر می کرد، ایستادن روی تن بی جان دخترک معصومی که با ماکان پیش از مرگ خداحافظی کرده بود، اوج حقارت است. دخترک نازنینی که به ماکان اعتماد کرد و دست بر شانه او انداخت هرگز نمی پنداشت که فردا عکس های خلوت و خلسه همان فصل کوتاهش با یک مرد، در رسانه های جهان تقسیم شود تا راهی برای طرح انگیزه های خود بیابد. ندا هیچ ادعایی نداشت که حالا مرد نیمه زندگی او ادعای نمایندگی مردم ایران را می کند.
ندا آقا سلطان نمونه شفاف این درد بزرگ است که ایران، از همان روزهایی که حاکمانش دیگر نگران فروپاشی اخلاق در جامعه نبودند، آدم های معمولی بسیاری را در سطوح مختلف جامعه پرورش داد که این آدم ها به اندازه همان ماموران مسلح نیروهای امنیتی و یا همان راننده نیروی انتظامی، استعداد کشتن و له کردن و دلخون کردن هم میهنان خود را دارند.
ندا آقا سلطان، به عنوان یک دختر معمولی مثل هزاران دختر بی ادعای دیگر ایران در نخستین راهپیمایی اعتراضی ملت علیه یک حاکمیت رسوا شرکت کرد و به شهادت ناظران توسط نیروهای مسلح در همان خیابان به شهادت رسید. اما این پایان ماجرا نبود و گلوله ها همچنان سینه خواهرمان را نشانه رفته است.
همه آن مردم معمولی کشور که به جای تقاضا از دولت رسمی جمهوری اسلامی برای بررسی قضایی و پیدا کردن قاتل ندا، بازی حاکمیت را باور کرده اند، به سوی ندا گلوله هایی جداگانه شلیک کرده اند. همه آن بازیگران جوانی که تئاتر کشته شدن هم میهن خود را به کارگردانی حاکمیت در گوشه ای از خیابان اجرا کرده اند نیز، گلوله هایی دیگر به سمت ندا شلیک کرده اند. همه آن زنانی که در راهپیمایی روز عاشورا، عروسک پارچه ای از ندا را با شعار «شهید شیطان» به دوش می کشیدند نیز نیز به ندا شلیک می کردند. همه کسانی که سنگ قبر ندا را شکسته اند و همه کسانی که...
در آرزوی روزی که اخلاق به جامعه برگردد و مردم معمولی یک کشور، اصلاح را از خودشان شروع کنند نه آنکه گلوله های خشونت و بی اخلاقی کماکان بر سر و روی یکدیگر شلیک کنند و از جنازه های هم پله هایی برای رسیدن به شهوت شهرت بسازند و تن شان بوی تند خون و خیانت بدهد. ************** توضیحات ماکان: از معادله پیچیده این ایرانی های عزیز دل آزرده می شود آدم... با کاسپین ماکان بنا به خواست خودش صحبت کرده ام ، آدم ساده ای است، دغدغه های شخصی و درونی دارد و مثل خیلی از جماعت ایرانی ها دچار خود بزرگ بینی مضاعف شده است، همین. نه نماینده رژیم است و نه هیچ چیز دیگر، چنان با انگیزه از طرح صلح با اسراییل و دلنشین بودن صحبت های شیمون پرز حرف می زد که آدم دلش می خواهد فقط ساکت باشد و گوش کند....حتی وقتی لابلای مصاحبه اش اسم اسفندیار رحیم مشایی معروف و معزز احمدی نژاد و طرح او در مورد دوستی مردم ایران و اسراییل را هم با اشتیاق مطرح کرد هرگز به ذهنم خطور نمی کند همانند برخی ها که او را نماینده جمهوری اسلامی می دانند، من هم به او انگ بزنم.
به جای انگ زدن بپذیریم که ماکان خودش است ، توهم مضاعف ، این درد خیلی از ما ست که دچارش می شویم و احساس می کنیم نماینده عالم و آدمیم. توهم به معنای توهین نیست اینجا، فقط مختص ماکان هم نیست، جامعه از این بیماری رنج می برد هر یک از ما باید از خودش شروع کند. هنگام بیان «سفیر صلح مردم ایران» باید صدای آدم بلرزد از این نمایندگی، هنگام بیانیه دادن به نام ملت ایران هم باید دلمان بلرزد از انحصار طلبی، روشنفکر و هنرمند و متفکر دینی و غیر دینی و سیاسی و غیرسیاسی هم ندارد. ما نماینده هیچ کس نیستیم....
با این همه به جای انگ زدن به حال خود رهایش کنیم و بگذاریم کار خودش را به عنوان یک ادم آزاد انجام دهد.
همه حرف من هم کاملا شفاف و رسا در انتقادم به ماکان همین بود که واضح هم نوشتم ماکان اگر دغدغه ای دارد آزاد است به هرجای دنیا برود اما از نام ندا مایه نگذارد. به او هم همین را گفتم و اینکه خواهر ندا ماه ها پیش که فیلم ندا ساخته می شد اساسا رابطه شما را با ندا پایان یافته دانست، پس شما هم به نام خودت اقدام و انقلاب کن و حالا که در این رابطه دل نگرانی هایی از سوی خانواده ندا وجود دارد شما هم روی پای خودت بایست و فعالیت سیاسی کن که این هیچ ایرادی هم ندارد. ماکان اصل موضوع ایمیل خواهر ندا را تایید می کند اما می گوید در جریان این ماجرا هست که چرا آنها رابطه او با ندا را با تردید مواجه کردند. می گوید: ماجرای تکذیب رابطه من و ندا یک ماجرای مربوط به ماهها قبل است که حل شد و الان خیلی اهمیتی ندارد که من به آن بپردازم. خانواده ندا به دلیل برخی مسایل شخصی اینکار را کرده بودند که از طریق یکی از دوستان این مشکل برطرف شد و الان نظرشان این است که من بوی ندا را می دهم...می گویم دوست عزیز حالا که بوی ندا را می دهی حداقل به حرمت روی ندا ، نام و نشان او را کنار بگذار و با نام خودت طرح دوستی با ایران و اسراییل را مدون کن. می گوید: « قبل از ندا هم من لابلای اثار هنری ام علیه جنایات رژیم کار کرده ام ، آدم سیاسی هستم، از هفت سالگی کار سیاسی کرده ام، در ایران هم زندان رفته ام و... من برای ادامه دادن راه ندا و وطنم حاضرم سر به نیست شوم»... این هم وظیفه خبر رسانی من تا یک طرفه به قاضی نرفته باشیم. ...
مطلب را برای جرس نوشتم اما گفتم پیشاپیش بگذارم در همین جا
تا بعد قسمت های دیگرش را بعد از روزهای تعطیل منتشر کنند منبع: وبلاگ شخصی مسیح علی نژاد
من با همه اندوهی که دارم، - به ویژه با اعلام هم دردی بسیارم با نسیم عزیز، دوست فرهیخته‌ای که به یقین این روزها را به سختی می‌گذارند و من هنوز نفس هم دم شدن با او را نیافته‌ام، - نمی‌توانم از شکوه حرکت منصور خاکسار غافل شوم. چرا که یقین دارم او به‌تر از هر کس می‌دانست که کیست، چه می‌خواست، چه می‌توانست بکند و زندگی، فرهنگ، ادبیات سرزمینش چه گونه است و چه گونه باید باشد.
من یقین دارم شعر زیبا و مرگ شکوهمند منصور خاکسار، هم چنان که ستاره‌ی درخشانی بر شعر معاصر است، ننگی است ابدی بر چهره‌ی کریه حکومت‌های استبدادی، به ویژه حکومت اسلامی در ایران و فرهنگ انفعال و هم‌زیست‌گریز مردمی که نمی‌خواهند باورکنند با همراهی، وحدت اعتراض و پذیرش سختی در دوره‌ی کوتاهی، می‌توانند سربلندی و شادمانی دوران‌های بسیار آزادی را ممکن گردانند.
چو منصور از مراد آنان که بردارند بردارند
بدین درگاه حافط را چو می‌خوانند می‌رانند
با درودهای بسیار به نسیم عزیز، فرزندان و همسر منصور، خواهران و برادرانشان و تمامی فامیل و دوستان این شاعر متعهد معاصر که شعر و نامش برگ زرینی از تاریخ شعر معاصر ایران است.
منصور کوشان
یکم فروردین 1389 | |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر