من امروز تحت تاثیر نوشته دوست و همکارم مسیح علی‌نژاد قرار گرفتم. به این دلیل که رسمی‌ترین نوشته‌ای بود در رد ماجرای نامزدی ماکان و ندا.
من ده‌ها مورد پیام و ایمیل از کسانی دریافت کرده‌ام که از ایران خارج شده‌اند و دنبال راهی برای گرفتن ویزا از غرب بوده‌اند. یکی از این دانشجویان چون همسایه‌شان را یک شب برده بودند کلانتری از مرز فرار کرده بود و می‌گفت مبارز است. بعد از دو ساعت چت، معلوم شد خواسته از این موقعیت استفاده کند. حالا شنیده‌ام ویزا گرفته و به اروپا آمده، آنوقت تعداد زیادی از همکاران روزنامه‌نگارم در ترکیه معطل مانده‌اند چون بلد نیستند دروغ بگویند و التماس کنند.از تیر گذشته تا الان، اینقدر پیام و پیامک گرفته‌ام که حد ندارد. یکی کارش طراحی سایت بوده، اشتباهی دستگیرش کرده‌اند، بعد به عنوان روزنامه‌نگار می‌خواهد خودش را جا بزند. دو کلام هم نمی‌تواند بنویسد. آنوقت دوست روزنامه‌نگاری در مالزی سال‌ها معطل است که موردش رسیدگی شود...
اما باور کنید وقتی پیام دوستی از ترکیه به دستم می‌رسد که نگران برخورد پلیس آنجاست، آنوقت می‌بینم که «ماکان» را در تورنتو روی سرشان حلوا حلوا می‌کنند...به من خبر می دهند که نمی‌آیی نامزد ندا را ببینی؟ می‌گویم نه! ہک جای کار بو می‌دهد...عین بوی گند ماهی از آب گرفته، اما کمی دیر...
اما مشکل من با یک مساله است! چرا همیشه دیر به فکر بیان واقعیت‌ها می‌افتیم؟ مصلحت؟
نسل بچه‌هایی که بعد از انقلاب به مدرسه رفته‌اند گویی به خاطر منافع نظام، منافع گروه و هزار و یک کوفت و زهر مار دیگر باید سکوت کنند...
می‌دانید چند نفر به خاطر همین آقای ماکان دچار مشکل شده‌اند؟ تنها به این خاطر که خیال کرده‌اند طرف نامزد مرحوم ندا بوده است. بروید تحقیق کنید.
اما، به گذشته بنگرید! سکوت نابجا از کی شروع شد؟ چرا واقعیت‌های دادگاه‌های اول انقلاب را نهضت آزادی پنهان کرد؟ چرا کسی نمی خواست بشنود که ایت الله خمینی واقعا می‌خواست چند نفری اعدام شوند؟ بوی خون را دوست داشت! انتقام! یادتان نمی‌آید وقتی از رادیو می‌گفتند «بسم‌الله المنتقم». نه! یادتان نیست!
حتما سکوت در برابر کشتارهای کردستان و آذربایجان غربی را هم توجیه شدنی می‌دانید، نه؟
حتما سکوت در برابر شکنجه‌ها و اعدام‌های دهه ۶۰ از سوی چپ‌های حکومتی را هم جایز می‌دانید. نه؟
حتما سکوت در برابر هزاران رانت‌خواری دولت‌های بعد از جنگ را هم منطقی می‌دانید. نه؟
حتما سکوت در برابر کشتن بهایی‌ها را هم از سوی طرفداران امروزی حقوق بشر که پشت سر «امام» پنهان می‌شوند بهترین کار ممکن معرفی می‌کنید، نه؟
...
یک دوست همکار دارم، همین جا در نزدیکی من زندگی می‌کند. مثل نکیر و منکر شب قبر، بعد از آنکه از ماجرایی چند وقت می‌گذرد، می‌گوید فلان مطلب را که نوشته بودی این مشکل را داشت، بهمان گزارش اینجوری بود...خب برادر من که عین برادران پرونده‌ساز همه چیز را زیر ذره‌بین می بری، ایمیل مرا که داری، چرا نمی‌نویسی؟ برای آنکه بگذاری مثلا سر مهمانی وقت خوش آدم را دچار تساهل کنی؟ اتفاقا باید سر وقت بگویی!
من خوشم آمد از مهدی جامی که هنوز تا دیر نشده آمد و انتقاد هم کرد، حتی با تلخ‌گوشتی. یکی از دوستان می‌گفت «چطور جوابش را ندادی! جامی خودش مهمان همان جمع طرفدار اسرائیل بوده و حمله‌اش پر از تناقض و تلاقی منافع است.» اما می‌گویم که اگر به خطای کاری ما گیر داده، حتی با هر نیتی که دوستم معتقد است «پشت نوشته‌اش پنهان هم کرده» باشد که من می‌گویم نکرده، باید به حرفش ارج نهاد. به موقع بود.
آقایان! خانم‌ها! همه داد و بیداد من و اقلیتی احتمالا نادان از نظر شما این بوده که بدون مصلحت‌نگری، سیاسیون و طالبان قدرت را که پشت ماسک‌های‌شان پنهان شده‌اند بهتر بشناسانیم. می‌گویید کیهان یا رجا یا الف یا فلان جا سواستفاده می‌کند؟ خفه شویم تا دوباره از نو به ازادی‌هامان تجاوز شود؟ مثل اینکه خیلی از دوستان فقط لذت تجاوز به ازادی‌هاشان را دوست دارند!
چرا از طرح مواضع قدیمی سیاسیونی که از موقعیت‌های اجرایی و قضایی و حکومتی برای رفع خطاهای‌شان وقت داشته‌اند اما بیشتر دوست دارند ماست‌مالی کنند، حمایت می‌کنیم؟ حمایت؟ روزنامه‌نگار؟ چرا؟
...
اتفاقا من از کار مسیح که بالاخره ماجرا را رو کرد خوشم آمد، اما کاش ماه‌ها قبل این کار را کرده بود. ماه‌ها قبل به خواهر ندا می‌گفت که بابا، الان باید این مساله رو شود! نه اینکه بعدا که گند کار در آمد.
می‌گویم کسانی که مدعی پیش بردن مبارزه هستند را باید بهتر بشناسانیم!
ما حتما خطا می‌کنیم، سعی هم می‌کنیم خطاهای‌مان را وقتی متوجه شدیم جبران کنیم. اما خطای سکوت به این راحتی‌ها جبران شدنی نیست، و این خطا را جمهوری اسلامی به ما تزریق کرده است. این واکسن و سرم پاک کردن خون از این زهر ماری کجاست؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر